maandag 18 augustus 2014

Heen en weer

Het was me een weekendje wel. Omdat het afgelopen vrijdag een officiële feestdag was (ik weet niet welke), zagen we het ideale moment om de verhuizing van België naar Frankrijk te doen. Donderdagmiddag bij Dockx een vrachtwagen gehuurd en geladen. Dat ging vrij snel want ik had het meeste op rolcontainers gezet. Vervolgens een paar uur slapen en toen op pad. Ik rijd het liefste 's nachts want dan verlies ik geen tijd. Terwijl de rest der mensheid nog in zijn nest ligt te meuren, ruik ik in de Périgord verse croissants. Vrijdag in de late namiddag was de vrachtwagen leeg en stond alles op zijn plek. Er was overigens geen enkel publiek komen opdagen om ons te helpen. Niet erg, alleen jammer dat je daardoor een stukje gelach en gezelligheid mist.


Ook onze rieten cocoon hadden we verhuisd. Vraag me niet hoe we dat zware ding op zijn plek kregen, maar ook dat lukte. Dat was het sluitstuk van de operatie. U begrijpt dat we toen eventjes aan het cocoonen zijn geweest.


's Avonds hebben we in ons dorpje nog even op de marché gourmand bezocht. Alle Hollanders zijn begin augustus vertrokken, ze hebben plaatsgemaakt voor de Fransen die nu op vakantie zijn. Het verschil was voor mij een openbaring. In juli is de marché altijd lawaaierig, met zeurende kinderen en hordes mensen die willen voordringen bij de standjes en daarbij het hoogste woord hebben. De Fransen zijn totaal anders. Die staan keurig in de rij, de kinderen blijven netjes aan tafel. Dat viel op!


Zondagochtend zijn we met de camion weer richting noorden vertrokken. Op de snelweg was het een chaos, vooral veroorzaakt door zondagsrijders met trage sleurhutten. Wij besloten om de oude Route National te nemen. 600 kilometer hadden we de weg volkomen voor ons alleen. Souillac - Brive, Brive - Limoges, Limoges - Orléans, er was geen kat op de weg.

dinsdag 12 augustus 2014

U komt vrijdag??

De kogel is door de kerk, Carine hebben dus definitief besloten om ons in het gemeentehuisje van Saint-Pompon te laten inschrijven als officiële inwoners. Niet dat we in het begin heel vaak op Château Norbert zullen zijn, dat kunnen we ons gezien de noordelijke werkzaamheden nog niet permitteren. Maar het begin is er!
Aanstaande vrijdag is een feestdag, onze medewerkers zijn dan vrij. Voor ons is dat een uitgelezen moment om een vrachtwagentje te huren om onze meubelen, liederlijke snuisterijen en overige onzinnige zaken naar Frankrijk te verplaatsen. Donderdagmiddag inladen, 's nachts vertrekken, een uurtje of tien rijden. Dat wil zeggen dat we, als alles normaal verloopt, vrijdag rond het middaguur in Saint-Pompon zullen arriveren. De vrachtwagen uitladen, eten, slapen en zondagochtend weer naar het noorden. Moeten Carine en ik die vrachtwagen alleen uitladen? Welnee, want we denken dat er vrienden in de buurt wonen of anderszins ronddolen die ons zullen helpen. Sommigen lezen nota bene deze blog dus ze zijn nu al geïnformeerd. Bovendien zullen we zoals altijd mogen rekenen op onze jeugdige dus sterke vrienden timmerman Frédéric en wijnboer Christian. Hoop ik.

Weet u wat? We maken er gezamenlijk een feestje van. Carine laten we niet uitladen, met haar instemming plaatsen we haar in de keuken. Zij gaat voor de noeste arbeiders Belgische frieten met Carbonade Flamande (stoofvlees) maken en ik zoek er in de kelder een paar leuke flesjes bij. Tapbier hebben we ook. Na het uitladen maken we er als récompense met z'n allen een leuke avond van. Bent u in de buurt en doet u mee?? Afspraak vrijdag rond het middaguur in Saint-Pompon op Château Norbert. Als het even meezit, zijn we nog eerder klaar dan Carine. U komt? Gezellig!

O ja, nog even over mijn whiskyvoorraad. Eerder had ik u gemeld dat ik beren op de weg zag, dat ik bang was om met 400 flessen de grens te passeren. Dat probleem is nu opgelost en wel uit onverwachte hoek. Een lezer heeft me aangeboden om de partij per Europese diplomatieke post naar Strasbourg over te brengen. Fantastisch en briljant gevonden!



zaterdag 2 augustus 2014

De laatste uurtjes

De laatste uurtjes van onze vakantie zijn aangebroken. Eigenlijk hadden we gisteren al moeten vertrekken, maar gelukkig mailde Manfred ons dat hij vrijdagavond bij ons wilde passeren. Manfred is de directeur van Verstegen Specerijen, we zijn al vijftien jaar goede vrienden. Het was gezellig, Carine had confit de canard met pomme sarladaise gemaakt. Gisterenmiddag stond overigens de familie Bosman plotseling voor de deur, eergisteren chocolatier Hein. Altijd fijn om vrienden te mogen verwelkomen.
Zojuist ben ik eens gaan overzien wat mijn bouwvakresultaten zijn. Omdat ik de laatste maanden ook al in België aan het verbouwen was geweest, heb ik het ditmaal rustig aan gedaan. De belangrijkste wapenfeiten betreffen het maken van een trapje naar het toekomstige zwembad en de bouw van een kotje in de tuin waar later de techniek van het zwembad moet komen. Het kotje wilde ik een middeleeuwse uitstraling geven, dus gebruikte ik de waterpas uitsluitend om er zeker van te zijn dat alles scheef was. Geloof me, iets recht bouwen is veel gemakkelijker, vooral als je dakpannen wilt leggen.





Met een glas whisky voor me en uitzicht op de resultaten voel ik me een contente mens.


Inmiddels heb ik mijn grote vriend de betonmolen een extra wasbeurt gegeven, hij mag weer even rusten;
Het zwarte beest is gepakt en gezakt, klaar om te starten.






Vide Grenier eclatant succes


Dit jaar was de rommelmarkt (vide grenier betekent letterlijk zolder leegmaken) qua omzet een enorm succes omdat ik mijn oude motorfiets verkocht. Deze is nu op weg naar de omgeving van Nijmegen. Ik heb er een traditie van gemaakt om jaarlijks nieuwe producten te presenteren, meestal verschijnen ze de volgende dag in de krant Sudouest en dat is wel leuk. Het is echter moeilijk om Fransen te overtuigen, je moet praten als Brugman. De producten die vorig jaar onverkocht bleven, werden wederom geëtaleerd, zonder succes. Het betrof de niersteen van een Neanderthaler en een potje met pies van Napoléon zelf.


Een nieuw product dit jaar was het magische zand van Saint Pompon dat ik in weckpotjes had gedaan. Je moet dit zand in je bed strooien en voelt je de volgende ochtend bij het opstaan veel gelukkiger. Nota bene lukte het me om enkele potjes te verkopen! Zelfs de echtgenote van de plaatselijke beenhouwer telde er drie euro voor neer.

Van de opbrengst heeft Carine een bak frieten gekocht, van straathandel krijgt men honger.