dinsdag 30 juli 2013

Eindelijk vakantie

Na vanaf half juni keihard aan het bouwvakken te zijn geweest en dit mijn laatste week Frankrijk is, heb ik besloten om de laatste week echt vakantie te houden. Even uitrusten en terugkijken op een periode waarin veel gebeurde. Op bijgaande plaatjes ziet u het eindresultaat.




Vanavond komt Arjan naar Saint-Pompon met de drukproeven van het boek KALF en morgen is in ons dorp de jaarlijkse vide grenier (rommelmarkt), één der grootste van de Périgord. Wellicht zien we elkaar daar? Carine en ik hebben er onze eigen rommelstand, we hebben rommel genoeg. De electriciën heeft beloofd dat hij in de loop van deze week de boel komt aansluiten, de loodgieter beloofde voor de aan- en afvoer van de spoelbak in de bar te zorgen en Carine gaat vandaag de tapinstallatie ophalen. De rest van deze week ga ik me bezighouden met het legen van de bar, er staan flessen genoeg.

vrijdag 26 juli 2013

Donderslag bij heldere hemel

Tussen het werk door hebben we heel wat aanloop in Château Norbert. Vooral krijgen we bezoek van mensen die elders mijn boek hebben gekocht. Sommigen zeggen geen goededag (bonjour) en zetten me van een afstandje op de foto. Alsof ik Frans Bauer zou zijn. Het is wat om wereldberoemd te zijn in een dorpje van 80 man. Gisteren kregen we bezoek van Paul uit Maastricht. Heen en terug was hij vanaf zijn vakantieadres vier uur onderweg. We maakten het daarom extra gezellig.
Vanochtend, het was nog half donker, hoorde ik onweer in de verte. Shit, m'n cement staat nog buiten. In badjas en met slaperige oogjes was ik met een kruiwagen aan het sjouwen, u had het moeten zien. Het onweer was al dichtbij toen de zon opkwam. Wat was het een wonderbaarlijk fenomeen! In de staalblauwe hemel was slechts één wolk te zien en daarin bliksemde het aan de lopende band. Er kwam ook gigantisch veel water en hagel uit dat ding, op nauwelijks twee kilometer afstand. U wilt begrijpen dat ik er heel wat foto's van heb gemaakt.

Vanochtend ging ik de tegels rond de open haard voegen die ik gisteren had gelegd. Ineens kreeg ik hulp van een enorme kever die keurig op m'n spons ging zitten en er niet meer af wilde. Na een kwartiertje meewerken blies hij de aftocht. De voegen zijn dankzij hem extra mooi geworden.




dinsdag 23 juli 2013

Chaos en rust tegelijk

Vandaag zijn we dus verhuisd naar Château Norbert, althans voor een groot gedeelte. Het oude huis is een enorme chaos. In die chaos moesten we douchen, want uiteraard, zoals het Fransen betaamt, hield de gasmaatschappij zich niet aan de afspraak en hebben we op het château nog steeds geen warm water.
We trotseerden de hittegolf en zeulden met kasten, ons bed, een hakblok, enz.. De beloning werd steeds groter, bij elk verhuisd meubeltje werd het château een plaats met allerlei aparte hoekjes. Ga in zo'n hoekje zitten met een glas pastis en de rust is ineens onbeschrijflijk. Vandaag geef ik u veel foto's, dit om u jaloers te maken.

Badkamer
Bar

Keuken

Kastinrichting keuken

Luierhoekje

Openluchtbureau

Nog even onder de trap een schoenenkastje gemaakt
Slaapkamer

Idem

De nietige tafel

Vandaag, zo is beloofd, wordt de nieuwe ondergrondse gastank gevuld. Daarmee krijgen we warm water en kunnen we naar het château gaan verhuizen. Keuken, badkamer, slaapkamer, atelier en winterkamer zijn nu klaar, dus waarom nog verder wachten. Alleen moeten rond de vuurplaats op het terras nog plavuizen komen, die hebben we gisteren opgehaald. De enorme tafel die ik ooit uit een voormalige Stazi kazerne kocht, hebben we alvast op het terras gezet. Ik dacht dat de ruimte daarmee zou worden aangekleed, in de praktijk valt die tafel in het niet en lijkt hij ondanks zijn afmetingen een nietig ding.

.

zondag 21 juli 2013

Hoogste tijd voor een update

Inmiddels ben ik een echte expert geworden in bezetten. Tweeduizend jaar geleden deden de Romeinen het, ruim tweehonderd jaar geleden waren het de Fransen en in 1940 waagden de Duitsers zich aan het bezetten. Hoewel die bezettingen voor discussie vatbaar zijn, heb ik toch respect gekregen voor bezetters. Dat werk is namelijk veel en veel zwaarder dan gedacht. Sinds enkele weken ben ook ik een fanatieke bezetter, maar dan van muren. Je bent er de hele dag mee bezig, 13 uur maal 7 dagen per week. Het demotiverende is dat het helemaal niet lijkt op te schieten. En dan plotseling is er weer een muur voltooid. Zie op de foto mijn beulenwerk.

Het overdekte terras nadert hierbij wel degelijk zijn voltooiing. Want ik ben geen 13 uur per dag bezig maar langer. Daarom zijn de bar en het bezemkot nu als voltooid verklaard. Het is er kennelijk goed toeven want vanmiddag nog moest ik een wespennest vernietigen (sorry vrienden vn Wakker Dier). Op het terras is het trouwens stervensheet. De zon staat de hele dag op de dakpannen en die stralen dat uit, met een graadje of 45 als gevolg. Vandaar dat ik heb besloten om aanstaand najaar een houten (populieren) plafond onder de pannen te leggen.
Gisteren ging ik benzine tanken bij madame Badourès, de benzinepompenmadame van het dorp. Daarbij zag ik dat het zicht op Château Norbert vanuit de pomp een leuk plaatje oplevert:


Carine gaat onverdroten voort met schilderen, haar laatste wapenfeit is dat de slaapkamer is voltooid. Dinsdaqg, zo is haar planning, gaan we verhuizen en daar ben ik het helemaal mee eens.
Maken we nog andere dingen mee als cement en verf? Jazeker. De hele dag door blijf ik op het château bezoekers krijgen die mijn boek willen kopen of hun elders gekochte boek gesigneerd willen zien. Daartoe heb ik in de winterkamer een antiek bureautje neergezet. Alles moet in stijl.
Gisteren zijn we naar Albert geweest om te aperitieven. In Veyrines-les-Domme, bij ons vlakbij, is hij de beheerder van het landgoed Terre des Blades, met uitzicht op Château des Milandes. Albert was vroeger een Antwerpse brandweerman en tevens tennisleraar. Toen hij twaalf jaar geleden de kans kreeg om in de Périgord te gaan werken, was dat geen moeilijke keuze. Waar hij zich vooral in heeft gespecialiseerd, is de aanleg van diverse truffelboomgaarden. Eén van zijn klanten is de Vlaamse sterrenchef Herbert Robbrecht. Hij was er gisteren ook bij en maakte tevens achter het stuur kennis met mijn Chevy Avalanche. Eigenlijk zou iedere ondernemer een Avalanche moeten kopen. Haast u want dit is het laatste jaar dat het beest beschikbaar is. Gewicht ruim drie ton, motor 6 liter V8, pk's waar Ferrari jaloers op is, max. laadruimte 4,20 meter. Hij zuipt als een ketter, maar daar heeft de fabrikant nu iets aan gedaan: op de snelweg schakelt hij de helft van zijn cylinders uit. Hij valt in de categorie vrachtwagens en dat betekent: geen belasting vooraf, bijna geen belasting jaarlijks, btw op aankoop en verbruik 100% aftrekbaar en geen bijtellingen privé. Daar kan een lelijke eend niet aan tippen. Genoeg (onbetaalde) reklame voor een Amerikaanse fabrikant.
Wat ga ik morgen doen? Bezetten uiteraard. En overmorgen gaan we verhuizen. Dan wordt een te verbouwen château een liefdesnestje.

zondag 14 juli 2013

Vriendschappen

Hoera, het probleem was plotseling opgelost, ik kan weer tekst schrijven op deze blog en dat doe ik dan ook maar meteen. De afgelopen week stond voor mij in het teken van hechte vriendschappen. Neem nu wijnboer Christian. Die stond gisterenmiddag plotseling voor de deur met zijn tractor. Hij kwam spontaan het gras maaien, iets waar hij drie uur lang mee bezig was en dit tijdens de hittegolf. Maar dat is nog niet alles: hij had gehoord dat we op dit moment geen auto hebben, de Chevy Avalanche heeft een technisch probleem, en had daarom de sleutels van een oude eend bij zich. We mogen dat autootje zo lang gebruiken als we willen, zei hij. Dàt noem ik nog eens vriendschap! En dan was deze week Michiel bij ons. Hij had meer dan duizend kilometer gereden, gewoon om ons een weekje te helpen met bouwvakken. Ook weer tijdens de hittegolf was hij dagenlang bezig met het uitkrabben van oude muurvoegen met een schroevendraaiertje, ging door als een diesel en klaagde nooit. We kennen Michiel vele, vele jaren. Al twintig jaar is hij met zijn Palux een vaste adverteerder bij ons en dat is in de loop der tijd uitgegroeid tot echte vriendschap. Zo'n weekje samen doet daar nog een flinke schep bovenop.


De hittegolf verdorie, het is niet normaal meer. Al meer dan een week schommelt de temperatuur in Saint-Pompon rond de 40 graden, gisteren gaf de thermometer zelfs 42 graden in de schaduw aan. Maar ja, het werk moet doorgaan. 's Ochtends in de vroege koelte het zware werk doen, 's middags in de verzengende hitte het lichtere timmerwerk. Dit onder het genot van vele liters water. Inmiddels ben ik 10,2 kilo afgevallen en heb ik weer de conditie van een achttienjarige.
De afgelopen week is er ondanks de hitte veel gebeurd. De nieuwe cheminee (3 weken harde labeur) is helemaal klaar, de bar en het bezemhok op het overdekte terras vorderen goed, Carine schiet lekker op met het vele schilderwerk en en passant wordt telkens een stuk muur van het terras gevoegd. Dat laatste is een zwaar werk dat veel geduld vraagt, een volle betonmolen geeft slechts één vierkante meter voeg als resultaat. Eerst worden de oude voegen van zand en kalk uitgekrabd, dan komt er een nieuwe voeg in die uit een combinatie van kalk, wit en rood zand en witte cement bestaat. Nadat die is aangedroogd wordt hij met een staalborstel geëgaliseerd, waarna met een gewone borstel de afwerking gebeurt.
Vandaag hebben Carine en ik besloten om onze allereerste rustdag te houden. We trekken er straks met de eend op uit.
Intussen ontvingen we het bericht dat hoofdredacteur Joost weer vader is geworden. Zijn gezonde dochter heet Pleun. Van harte proficiat!
De verkoop van het boek Groeten uit de Périgord loopt hier als een trein. De hele dag loop ik met een pen op zak, want we krijgen telkens aanloop van mensen die hun boek gesigneerd willen hebben. Eergisteren kwam een journalist van de SudOuest ons op de foto zetten, een dezer dagen komen we in de krant.
Zie hier de foto's van de stand op 14 juli plus de nieuwe mobiele aanwinst, nota bene in ongeveer dezelfde kleur als onze raamluiken.