zondag 30 juni 2013

De mensen van de blauwe raamluiken

Het was vandaag echt zwaar werken, dit vooral omdat de zon fel scheen bij windstilte. De temperatuur kan hier dan al snel oplopen richting 30°. Dat is geen probleem als je in het zwembad ligt, wel als je met zand, cement, kalk, hout, schroeven, spijkers en de waterpas aan het ploeteren bent om je droom te verwezenlijken. De Belgische mensen van het huis op de achtergrond doen het rustiger aan. Zij verft de raamluiken blauw terwijl hij hard rondfietst en een andere huisgenoot op zijn gitaar tokkelt. Dat wil ik ook nog ooit bereiken, hoewel dat keiharde fietsen aan mij niet zo besteed is. Onze Lieve Heer heeft ons niet voor niets auto's gegeven, nietwaar?


Sorry, ik kan u helaas nog steeds geen foto laten zien van mijn recente vorderingen. Alles speelt zich af ter linkerzijde van de schop die u op de foto ziet. Bewust heb ik de camara een beetje weggedraaid. Het werkje waar ik mee bezig ben, had al klaar moeten zijn. Maar ja, de batterij van de schroefmachine was leeg en de reserve zat verkeerd in de lader.

De laatste dagen is mijn dagelijkse werkschema eindelijk in zijn plooi gevallen. Van zeven tot acht drink ik koffie en beantwoord ik e-mails, van acht tot vijf ben ik aan het bouwvakken. Nadat alles is opgeruimd en alle deuren gesloten zijn, schenk ik me een vet glas whisky in. Ik ga dan op een stoel zitten vanwaar ik het werk van de afgelopen dag kan overzien. Dat ritueel duurt minstens een uur, waarbij het glas nog enkele malen wordt bijgevuld. Een beetje licht in het hoofd vertrek ik vervolgens naar ons andere huis om me (nog in overall) met de blogs bezig te houden. Op dat moment heb ik de hele dag nog niet gegeten, dus sterf ik van de honger. Dat moment is dus nu. Eet smakelijk!

zaterdag 29 juni 2013

Orchideeën zelfs

Hoewel ik wel degelijk heel hard aan het werk ben, laat ik u geen foto's van de vorderingen zien. Ik ben namelijk met iets bezig gegaan dat eerst moet worden afgemaakt voordat ik het laat zien. Sorry, maar dat zijn de spelregels nu eenmaal. Wel kan ik u melden dat Christian vandaag ten tonele verscheen met een ronkende tractor. Bij wijze van vriendendienst is hij bij ons komen maaien, zodat alles proper is wanneer Carine ten tonele verschijnt. Het was geen luxe want het onkruid stond meer dan een meter hoog. Voor mij was het een kans om te ontdekken wat er bij ons allemaal groeit. Orchideeën zelfs. Om Château Norbert alvast in de stemming te brengen, heb ik enkele bloemen geplukt en deze met rozen vermengd. Hiervan heb ik wel degelijk een foto genomen. Voor de rest zult u moeten wachten tot morgenavond.


Het bloemetje was zo mooi dat zelfs de auto door de raampjes van de deur kwam kijken. 


vrijdag 28 juni 2013

Groeten uit de Périgord, eerste recensie

De eerste recensie is van Joke Boon, ik krijg er een beetje kippevel van. Hebt u het boek nog niet besteld? Dan mist u werkelijk iets!

http://www.boonappetite.nl/start/index.php?option=com_easyblog&view=entry&id=174&Itemid=20

Groeten uit de Périgord

Een boek waardoor je meteen in de auto wilt stappen richting Frankrijk. Een boek dat verlangen oproept, naar plaatsen en streken waar de tijd geen vat lijkt te hebben op het ritme van het bestaan. Zo’n boek is Groeten uit de Périgord, het wel en wee van een klein Frans dorpje, door Norbert Koreman, juni 2013 Culibooks 24.95 euro.

Norbert Koreman kocht een huis in Saint-Pompon, een klein slechts tachtig inwoners tellend dorpje in de Périgord. Het dorpje is al een sprookje met smalle steegjes en huisjes die gemaakt lijken van peperkoek, met een hoog Anton Pieck gehalte. Het ligt in een klein dal met een eigen klimaat. Het dorpje zelf is het museum. Wat alle inwoners lijkt te verenigen is dat iedereen iets met gastronomie te maken heeft. Het leven van de mensen in Saint Pompon concentreert zich op eten, drinken en de seizoenen.
Veel fotomateriaal lardeert het boek, dat ook veel tekst bevat. Als een roman leest het boek dat verhaalt over de streek, haar bewoners en de gewoonten. Waar behulpzaamheid en betrokken zijn bij elkaar nog heel gewoon en als vanzelfsprekend zijn. Het vertelt over het plaatselijke Fête du cochon, het jaarlijkse varkensfeest op eerste paasdag. Het feest waarop echter geen varken te bekennen is maar volop ezels met hun specifieke geluid en geur.
Het boek leest heerlijk weg en op een druilerige middag krijg je hierdoor al snel het gevoel een beetje op reis te zijn. Persoonlijk vind ik dat heerlijk aan een boek dat daarnaast ook over eten gaat. Om even op reis te gaan in je luie stoel. Omdat het leven nu eenmaal niet altijd vakantie kan zijn. En om daarna aan de slag te gaan met de receptuur. Want hoewel de tekst de overhand heeft staan er in dit boek ook recepten. Klassiekers die worden beschreven in de hoofdstukken die de seizoenen beschrijven. Zoals Oeuf en Cocotte, gevulde varkenspoot of de beroemde Cassoulet, de bonenschotel die een tijdrovende bereiding kent.
Natuurlijk komt de truffel ook aan bod, hilarisch vind ik de foto waarop een heer op leeftijd met zijn neus op de grond naar truffels speurt. Het blijkt hier te gaan om een truffelkweker die niet zoals gebruikelijk een truffelhond gebruikt bij het zoeken, maar een eeuwenoude techniek die men à la mouche noemt; hij maakt gebruik van vliegen. Voordeel hiervan is dat de vlieg alleen rijpe truffels kan vinden.
Voor wie van Frankrijk houdt, mooie en smakelijke verhalen wil lezen over een manier van leven die de moderne mens niet meer kent, is Groeten uit de Périgord een in alle opzichten heerlijk boek.



donderdag 27 juni 2013

Zoepheh, zoepheh

Zojuist wilde ik vanuit het café naar huis gaan. Hoor ik achter me: Zoepheh, Zoepheh. Onmiddellijk dacht ik aan nieuwe sirenes voor de dappere gendarmes. Het bleek iets anders, het bleek een Duitser die me een compliment wilde geven. Zelfs als Duitser had hij mijn boek gekocht, alleen om de foto's. Kijk, dat soort lezers heb ik graag. In het café was een heel ander verhaal te horen. Bruno fluisterde me toe dat hij per 15 september met zijn café-restaurant wil stoppen, hij heeft iets anders gevonden in Cahors. Waar is hij in hemelsnaam mee bezig? Als zijn huidige zaak onvoldoende succes heeft, zal dat op een andere plaats niet beter zijn. Ik sprak hem aan op de indringende manier die u van me kent. Gevolg is dat we aanstaande dinsdag samen ergens zullen gaan eten om verder te praten, precies één dag voordat hij naar de notaris moet. Als het aan mij ligt, zal die notaris een "no show" krijgen, ik houd u op de hoogte. In elk geval tracteerde Bruno me genereus.

Vandaag heb ik me de godganse dag bezig gehouden met verven. Sinds gisteren is dat mijn ding niet meer, want het bleek dat ik na een dag verven 200 gram was aangekomen! Binnenkort ga ik dus weer naar buiten, naar de cementmolen die mijn dieetgoeroe is.
Maar zeg nu een zelf, als u naar de foto's kijkt: is het mooi of is het mooi?


Dit is de winterkamer, een centrale ruimte in het huis. Er is de voordeur en de trap naar boven, maar verder zijn er nóg twee deuren. De rechtse gaat naar de oude keuken en badkamer, wat straks de begane grond van het appartement zal zijn. De linkerdeur gaat naar de garderobe, de wasruimte, de verwarmingsruimte en de wijnkelder. Ik moet dus nog stoplichten plaatsen voor alle toekomstige verkeer.
Het gastenappartement is iets waarvoor u zich nú al kunt intekenen. Het zal bestaan uit drie verdiepingen van 45 m² (dus 135 m² totaal) met een eigen ingang aan de straatzijde, een keuken, een zéér luxe badkamer, twee slaapkamers en een ruimte met open haard. Bovendien zal het appartement een eigen tuindeur en terras hebben, met gebruik van het zwembad. Het ontbijt zal worden geserveerd op het overdekte terras. Let wel, wanneer u een armoedzaaier bent, is reflecteren onnodig. Goede vrienden mogen er gratis in, de overige mensheid zal héél wat knaken moeten neertellen.


woensdag 26 juni 2013

Whisky met eierstruif

Gisteren hebt u niets van mij vernomen, ik had iets anders te doen. Dat komt zo. Ik dacht lekker zomerweertje, schuifdakje open en boodschapjes doen. Saint-Cypriën waar de supermarkt en de doe het zelf naast elkaar liggen, was mijn doel. Het ligt geen twintig kilometer bij mij vandaan, maar toch doe je er 40 minuten over, dit vanwege de zeer bochtige kleine weggetjes. Nu hadden ze in de supermarkt helaas geen lege dozen en ik geen tassen. Geen nood, dacht, ik leg de bootschappen gewoon in het ruim. Op de terugweg dook er ineens een enorm edelhert op. Die wenste over te steken en kwam van rechts. Ik voluit in de remmen, dat wilt u gegrijpen. Met als gevolg dat ik een tros biobananen in mijn nek kreeg en de eieren zichzelf klutsten. Het ergste was dat er een anderhalveliter fles whisky door de auto vloog. Fles kapot, de vloeistof vermengde zich spoedig met eierstruif. Daar ben ik dus gisteren méér dan voldoende mee beziggeweest. Rijden durf ik voorlopig niet meer want de gendarme ruikt de auto op afstand. Eens te meer begrijp ik niet waarom er iemand tegen de jacht zou zijn. Een kapotte fles is je reinste drankmisbruik. Bovendien, 60% van alle Franse verkeersongevallen betreft overstekend wild. Als je tegen een edelhert, ree of zwijn rijdt, is dat harder dan beton.

Maar goed, gisteren heb ik nog wel degelijk hard gewerkt, zo ook vandaag. Dat resulteert in het wapenfeit dat de winterkamer geschilderd is, bosbruin briljant. Bovendien, een verschrikkelijk priegelwerkje, is de muur naast de trap nu behangen. Die kan ik morgen schilderen. Nu het buiten in de zon bloedheet is, kan ik maar beter in de koelte van de dikke muren werken. Zo, en nu ga ik eens de biefstuk bakken die ik mezelf heb beloofd, verdient of niet.




maandag 24 juni 2013

Met de sloop van Château Norbert beginnen?


Vanochtend kwam een toerist voorbij wandelen. Hij was geïnteresseerd in wat ik aan het doen was en ik liet hem Château Norbert zien. De man bleek een Franse architect te zijn die zich bezighoudt met monumenten. Hij zei iets waar ik nog nooit eerder aan had gedacht. Zou ons huis in 2013 volledig opnieuw worden gebouwd met precies dezelfde materialen, dan zou ik (zonder de grond) rekening moeten houden met een kostprijs van tussen 4,4 en 4,8 miljoen euro! Alleen al de natuurstenen kosten tegenwoordig een vermogen. Dan nog niet te spreken over de vele eiken balken in de plafonds en aan de dakconstructie. Waarom maakten de mensen dan vroeger dit soort bouwwerken? Ze hadden tijd in overvloed. De bouw van een huis zoals het onze mocht vlot dertig jaar duren, daar had niemand problemen mee. Alle bouwmaterialen werden uit de natuur aangesleept, met een handkar of eventueel met een ezel. De vakmensen van toen hadden tientallen knechten ter beschikking, van krullenjongen tot meesterknecht. De meesten kregen als loon uitsluitend een dagelijkse portie soep, in tijden van honger maalt men niet om cao's. Ze maakten rond de bouw enorme construkties om de stenen naar boven te krijgen. De benedenverdieping werd meestal tijdelijk met zand gevuld.
Om een voorbeeldje te geven, nam de man alleen de raamluiken, 46 in getal. Handwerk, 30 mm massief eiken, handgesmeed beslag, daar zou je in 2013 al een halve ton voor moeten neertellen.
Tsja, dan voel ik me ineens een dikke vette milionair. "Als je rijk wil worden", zei de architect, "dan sloop je het huis en verkoop je de materialen. Er is vraag genoeg naar." Ga ik morgen met de sloop beginnen?

Deze dag heb ik me "vermaakt" met behangen van de winterkamer. Het is een priegelwerkje waarvoor ik niet echt geschapen ben, maar kom, het hoort erbij. Tijdens het behangen valt pas echt op hoe dik de muren zijn.

zondag 23 juni 2013

Overwinning op de zwaartekracht

Hoe lang geleden beloofde ik mezelf om per dag minder te werken? Nog geen vierentwintig uur geleden. Die belofte hield geen stand. Kennelijk heb ik toch iemand nodig die op me past. Tot klokslag 8 uur vanavond ben ik met cement, kalk, zand en stenen aan het sjouwen geweest. Ik voel me nu zelfs te moe om te gaan douchen. Maar anderzijds voel ik me zeer voldaan, want er werd weer een overwinning op de zwaartekracht geboekt: de basis voor de vuurplaats is klaar! Ik besef het al te goed, in deze grote wereld is het een overwinninkje van niks. Maar zo motiveer ik me nu eenmaal, met overwinninkjes. Het geheel moet nu lekker een paar dagen drogen voordat ik verder kan. Want om de chiminee verder op te metselen, zal minimaal twee ton aan stenen nodig zijn (het soortelijk gewicht van natuursteen is fenomenaal) en dat kan niet op verse specie.



Vergelijk de foto met eergisteren en aanschouw mijn overwinning.
Wat ga ik morgen doen? Misschien behangen of zo. De spieren ontzien want die hebben danig afgezien. Ik moest vandaag telkens met een afwasbakje specie omhoog kimmen. Er passen, zo heb ik geteld, 38 afwasbakjes in een kruiwagen en ik heb 12 kruiwagens gevuld, 9 met cementspecie en 3 met kalkspecie. Het wil zeggen dat ik met 456 afwasbakjes heb geklommen. Ik verzeker u dat je je spieren voelt, zeker ik op mijn bijna ouwe dag.

Ik houd het nog steeds vol om maar één keer per dag te eten. Dit omdat ik vet wil verbranden. Alleen drink ik heel veel water. Doe ik dat niet dan heb ik binnen twee dagen een nierkoliek. Nog ander medisch nieuws? Ja, sinds ik in Saint-Pompon ben, heb ik geen enkele pijn aan mijn artrosehanden, iets wat normaal een dagelijkse hel is. Dat wil ook zeggen dat de behoefte aan alcohol enorm daalt, want dat is mijn pijnmedicijn. Bovendien heb ik hier geen rennies meer nodig. Enfin, ik ga nu toch maar eens douchen, want ik riek naar werkmensen. In elk geval heb ik veel respect voor de werkmensen die vroeger volledige huizen en kastelen in natuursteen bouwden. Weliswaar hadden ze veel tijd en veel knechtjes, maar toch.

zaterdag 22 juni 2013

Had his moment of doubt and pain

Zo, dat was me het weekje wel. De eerste week van de vakantie is altijd bizar, want je moet eerst afkicken. Dat gaat bij mij gepaard met maagpijn, hoofdpijn, onrust, zere voeten, gesnotter en ander ongerief. Ik weet dat ik me er niet tegen moet verzetten, het lichaam moet in een normale plooi komen en heeft daar zijn eigen ritueel voor bedacht. De afgelopen week had ik helemaal geen tijd voor gesnotter en dat heeft alles te maken met mijn nieuwe boek "Groeten uit de Périgord". Veel toeristen kopen het boek bij café Chez Bruno of op het postkantoortje. Ze willen dan met mij op de foto. Het is best wel leuk om plotseling een grote plaatselijke vedette te zijn. Maar het wil wel zeggen dat er voor afkicken geen plaats was. Niet alleen de toeristen nemen tijd in beslag, ook de Fransozen. Die komen namelijk àllemaal naar me toe om te vragen of het boek ook in het Frans bestaat. Geduldig leg ik elke keer uit dat het boek tweetalig is: de tekst is Nederlands, de foto's zijn Frans. Daar moeten ze allemaal even over nadenken, waarna hun gezichten blij worden. Met andere woorden, de Franse Grandeur is daarmee gered.


Het was voor mij ook een week van keihard werken. Na één week ben ik 4,8 kilo afgevallen! Het vervelendste werk was een luttel stukje van het plafond in de winterkamer, waar ik verwarmingsbuizen moest camoufleren met gipsplaat en bezetting. Er was echter geen enkel aanknopingspunt zodat je hier met recht kunt spreken over een zwevend plafond. Vandaag heb ik de hele dag aan de betonmolen gestaan, van negen tot acht. Dit omdat ik begonnen ben aan de chiminee die op het terras moet komen. Na zo'n dag ben je helemaal kapot, terwijl je neusgaten twee keer zo groot zijn geworden. Vanavond om klokslag acht uur had ik nog een halve kruiwagen cement. Dat ding moést leeg. Maar wat gebeurt er als je te ver doordraaft? Er ontstaan ongelukjes. Ik struikelde over een steen en viel één meter naar beneden, pal in de kruiwagen met cement. Buiten enkele schrammen, een vleugje bloed en overal pijn hield ik er gelukkig niets aan over. Het had veel en veel erger kunnen zijn.

Piepklein zwevend plafonnetje rond de chiminee

De winterkamer is nu klaar om behangen te worden

Na gedouched te hebben, begaf ik mij in de richting van het rumoer. Want jawel, de eerste Marché Gourmand van het seizoen vond vanavond plaats. Er was redelijk veel volk, maar na een uur waren ze als kakkerlakken verdwenen. Behalve degenen waarvoor ik het boek moest signeren. Die gingen nota bene netjes in de rij staan. Tussendoor at en dronk ik. Het eten bestond uit moules-frites, ofwel mosselen met friet. Ik trap er telkens in en het is keer op keer een teleurstelling. De prachtige Franse Bouchot mosseltjes worden in Saint-Pompon namelijk mishandeld. Bruno zet in één keer alle mosselen van de avond op en laat ze in de grote pan zitten. Walgelijk. Het drinken was meer bijzonder. Bruno heeft namelijk besloten dat ik voortaan mijn eigen fles whisky krijg. Het is mijn fles en niemand anders mag eruit drinken, zo heeft hij zijn personeel geïnstrueerd. Hij heeft gekozen voor een Chivas 18 jaar. De rest van het cliënteel krijgt bagger uit de supermarkt. De volgende zaterdagavond, zo heb ik me voorgenomen, wil ik geen moules-frites. Nee, ik ga dan een hamburger kopen die heel authentiek schijnt te zijn. De Engelsman die ze maakt, noemt ze Pomponus Burger. Ben benieuwd.


Terwijl ik dit schrijf, hoor ik Barry White door de straten galmen, de disk jockey heeft voor de gezelligheid aan de volumeknop gedraaid. Dit terwijl enkele tientallen kinderen van 9 tot 13 jaar door de steegjes rennen. Ze hebben teveel energie en dat is logisch, want elk kwartier zie je ze de boulangerie binnenstappen om een snoepgoedje te kopen. Over een uurtje of wat zal de discobar uitdoven als een kaars en komt het gewone leven weer terug. Dat wil zeggen een nachtelijke stilte die zodanig stil is dat je het bloed door je aderen hoort suizen. Morgen ga ik weer aan de betonmolen, maar heb mezelf beloofd dat ik voortaan nog maximaal negen uur per dag werk. PS: nu ik afsluit, hoor ik dat het buiten de beurt is aan Sympathy for the devil. Had his moment of doubt and pain. Zou Jagger mij bedoelen?  
Onder de grijsblauwe deur het plateautje waar ik vanaf viel.

donderdag 20 juni 2013

Binnen en buiten

Momenteel is het weer een beetje bizar voor de tijd van het jaar. Eergisteren was het nog bloedheet, maar toen sloeg het weer ineens om. Het is somber buiten en donkere wolken hangen dreigend te dreigen. Het wil zeggen dat ik op Château Norbert zowel binnen als buiten aan het werk ben. Als het regent, ben ik bezig met de muren van de winterkamer. Naar verwachting kan ik morgen al met behangen beginnen. Als het niet regent, ben ik buiten te vinden. De nieuwe trap van de tuin naar het overdekte terras in nu helemaal klaar. Mooi hè? Zodra de muren gevoegd zijn, zal alles meer één geheel worden.


Op het overdekte terras wordt het nu tijd voor een chiminee, een vuurplaats. Ik heb Frédéric (hij heeft een vrachtwagentje) gevraagd om voor mij heel wat zakken cement op te halen en vanavond komt Christian een lading zand brengen. Gelukkig bevindt zich op de kopse kant van het terras een dubbele deur. Dat wordt een mooi stookgat. Aan de buitenzijde moet ik nu natuurstenen muren gaan metselen, waarmee de chiminee weldra een feit zal zijn. Ik heb veel fantasie, dus zie ik het al helemaal voor me:
Het terras heeft een mooi oppervlak van 12 x 6 meter. Er komt een echte ouderwetse "zinq" (bar) in. Rond de vuurplaats komen plavuizen, de rest van de vloer is al vervangen door een kastanje parketvloer. Rond de vuurplaats komen straks luie stoelen en een sofa. Uit een voormalige oostduitse stazi-kazerne heb ik een enorm lange tafel gekocht, waardoor we lekker veel eters kunnen uitnodigen. Jaja, in mijn gedachten is het projekt al helemaal klaar. Zie op onderstaande foto's de deur die ik door een vuurplaats ga vervangen.



woensdag 12 juni 2013

Groeten uit de Périgord


Wanneer u tijdens uw vakantie de Périgord bezoekt, wordt u ondergedompeld in een adembenemend landschap van zonovergoten groene heuvels en geelstenen huizen van een merkwaardige architektuur waarin u Anton Pieck zult herkennen. U ziet de eeuwenoude muren, u ziet de autochtonen 's ochtends wandelen met een brood onder de arm. Maar wat speelt er achter de coulissen af?

Norbert Koreman is de uitgever van gastronomische magazines die in meerdere landen verschijnen en woont in de Périgord in een authentiek dorpje met de bizarre naam Saint-Pompon. Het viel hem op dat vrijwel alle inwoners van het dorpje direct of indirect iets met gastronomie te maken hebben en besloot om een grote hoeveelheid reportages te maken. Het resultaat is een tijdsbeeld dat de moderne mens niet meer kent, van een leven om jaloers op te zijn.

 Norbert neemt u mee naar een alleenstaande 80-jarige boer die nog geheel self supporting leeft, hij laat zien wat de Périgordins met paardebloemen, sintjanskruid, eenden, riviervissen (zoals de exentrieke lamproie), tuinbonen, kastanjes en knoflook doen, hoe de mobiele alcoholstoker van dorp naar dorp rijdt, hoe men truffels zoekt met behulp van een vlieg, wat er met de druivenoogst gebeurt, hoe verjus wordt gemaakt, hoe de plaatselijke bakker zijn brood bakt en hoe tabak wordt geteeld. U wordt meegenomen op duivenjacht, gaat met de vissersvrouw in haar bootje en leert bereidingen uit de ouderwetse keuken kennen, zoals de tourain, de cassoulet en de mique. U zult ontdekken dat de toverdrank van Asterix nog steeds bestaat en voortaan weten wat de betekenis is van de coquilles die de gevels sieren en de mai die langs menig huis staat. Het boek is bovendien gelardeerd met reportages in de meest bijzondere restaurants.

Groeten uit de Périgord is een luxe boek van groot formaat, 176 pagina's dik, met harde kaft en geheel full colour uitgevoerd. Onmisbaar voor iedereen die Frankrijk lief heeft, van intense gastronomie houdt of nieuwsgierig is.
De winkelprijs bedraagt € 24,95

U kan het boek bestellen in onze webwinkel www.culiboutique.eu



zaterdag 8 juni 2013

Groeten uit de Périgord verkrijgbaar

De afgelopen week was Carine in Saint-Pompon en heeft allerlei adressen bezocht die het nieuwe boek "Groeten uit de Périgord" willen verkopen. Wanneer u deze zomer Saint-Pompon bezoekt, kunt u het boek kopen in het café van Bruno, in het postkantoor, op de campings en bij de tables d'hôtes. Maar ook op andere plaatsen in de Périgord kunt u terecht, van Belvès tot Domme en in diverse restaurants. Het kost € 24,95 en ik verzeker u dat u véél waar voor uw geld krijgt.
Wilt u het boek ter plaatse gesigneerd hebben? Dat kan. Van half juni t/m eind juli ben ik in Saint-Pompon aan het werken aan Château Norbert. Kom gerust langs, mijn pen ligt klaar.
Carine en ik zijn trouwens van plan om op de zaterdagavonden een standje te bemannen op de Marché Gourmand van Saint-Pompon. Wanneer u tussen half juni en eind augustus in de buurt van de Périgord bent, is dat een omweg waard. Allerlei producentjes en boertjes uit de buurt zetten dan een oud vrachtwagentje of marktkraampje neer en gaan hun specialiteiten voor u bereiden. Van truffelomelet tot een stuk vlees, van oesters tot mosselen, van dessertjes tot paella, van salade tot sardines, van foie gras tot pizza, van kaas tot worst, enzovoort. Meestal is er live muziek bij, de dorpelingen hebben zelfs een dansvloertje getimmerd. Op het dorpsplein worden lange tafels met bankjes opgesteld waaraan het gezellig toeven is. De spelregels? Neem uw eigen bestek en glaswerk mee. Ook kunt u uw eigen wijn meenemen, maar ik voorspel u dat de wijn in Saint-Pompon goedkoper zal zijn. Leuk voor volwassenen, leuk voor kinderen en avondvullend voor weinig geld. De Marché Gourmand is er tijdens het seizoen op alle zaterdagavonden. Zie ik u in Saint-Pompon?


Zoekt u mij? Zoek dan naar dit huis, het kan niet missen;

zondag 2 juni 2013

Persbericht Groeten uit de Périgord

Zie hier het persbericht en tevens lezersinfo voor de winkeldistributie die ik heb gemaakt aangaande mijn nieuwe boek dat eergisteren verscheen:


Groeten uit de Périgord

Wanneer u tijdens uw vakantie de Périgord bezoekt, wordt u ondergedompeld in een adembenemend landschap van zonovergoten groene heuvels en geelstenen huizen van een merkwaardige architektuur waarin u Anton Pieck zult herkennen. U ziet de eeuwenoude muren, u ziet de autochtonen 's ochtends wandelen met een brood onder de arm. Maar wat speelt er achter de coulissen af?

Norbert Koreman is de uitgever van gastronomische magazines die in meerdere landen verschijnen en woont in de Périgord in een authentiek dorpje met de bizarre naam Saint-Pompon. Het viel hem op dat vrijwel alle inwoners van het dorpje direct of indirect iets met gastronomie te maken hebben en besloot om een grote hoeveelheid reportages te maken. Het resultaat is een tijdsbeeld dat de moderne mens niet meer kent, van een leven om jaloers op te zijn.
Norbert neemt u mee naar een alleenstaande tachtigjarige boer die nog geheel self supporting leeft, hij laat zien wat de Périgordins met paardebloemen, sintjanskruid, eenden, riviervissen (zoals de exentrieke lamproie), tuinbonen, kastanjes en knoflook doen, hoe de mobiele alcoholstoker van dorp naar dorp rijdt, hoe men truffels zoekt met behulp van een vlieg, wat er met de druivenoogst gebeurt, hoe verjus wordt gemaakt, hoe de plaatselijke bakker zijn brood bakt en hoe tabak wordt geteeld. U wordt meegenomen op duivenjacht, gaat met de vissersvrouw in haar bootje en leert bereidingen uit de ouderwetse keuken kennen, zoals de tourain, de cassoulet en de mique. U zult ontdekken dat de toverdrank van Asterix nog steeds bestaat en voortaan weten wat de betekenis is van de coquilles die de gevels sieren en de mai die langs menig huis staat. Het boek is bovendien gelardeerd met reportages in de meest bijzondere restaurants.

Groeten uit de Périgord is een luxe boek van groot formaat, 176 pagina's dik, met harde kaft en geheel full colour uitgevoerd. Onmisbaar voor iedereen die Frankrijk lief heeft, van intense gastronomie houdt of nieuwsgierig is. De winkelprijs bedraagt € 24,95   P.S.: Wilt u het boek rechtstreeks bij ons bestellen? Deze maand betalen wij de verzendkosten. Stuur even een mailtje naar martine@saisonnier.net  

zaterdag 1 juni 2013

Groeten uit de Périgord is verschenen!

Gisterenochtend stopte een vrachtwagen van de drukkerij voor onze poort, het o zo lang verwachte moment was daar. Ik stond te popelen van ongeduld, een boek in handen krijgen waar je zolang aan hebt gewerkt, is een bijzonder moment. Zeker benieuwd was ik naar de cover. Daarop staat een ansichtkaart, op het allerlaatste moment had ik besloten om die van een glanslaag te laten voorzien. De cover zelf is mat, de ansichtkaart blinkend. het resultaat blijkt explosief, ik wil die kaart telkens van het boek afpakken, zó echt is die.
Carine vertrekt vannacht naar Saint-Pompon en neemt de daar bestelde 400 boeken mee. Als u het boek in Saint-Pompon hebt besteld, haal hem volgende week dan op, Carine is er de hele week. Degenen die het boek in Nederland of België bestelden, zullen het begin volgende week in de brievenbus zien, gisteren ging alles op de post. Binnenkort zal "Groeten uit de Périgord" in de Nederlandse en Vlaamse winkels te koop zijn voor € 24,95. Normaal zou een boek in deze uitvoering het dubbele kosten, de prijs heb ik zo laag kunnen houden omdat ik het meeste werk (fotografie en tekst) zelf heb gedaan.

"Groeten uit de Périgord" is een groot luxe boek met harde cover en 176 pagina's full colour binnenwerk. U kunt het boek nu al bij ons verkrijgen. Stuur hiervoor even een mailtje aan martine@saisonnier.net Tot eind juni betalen wij de verpakkings- en verzendkosten!