maandag 24 december 2012

Stille armoede

Vroeger was het nooit zo erg merkbaar. Je zag bijvoorbeeld wel dat de mensen altijd dezelfde versleten kleren droegen, maar dat koppelde je eerder aan nonchalance. De persoonlijke situatie van veel Fransen is er nu echter zo dramatisch op geworden dat ze er voortaan openlijk voor uit durven komen: ze zijn arm. Ook zie je dat je veel gemakkelijker dan vroeger een loodgieter, metselaar of timmerman kan laten bewegen en daarbij vlotjes kan discuteren over de prijs. Nooit eerder gezien! Wat is er in La Douce France aan de hand? Veel. De sociale uitkeringen en pensioenen dalen dramatisch. Tal van gezinnen met schoolgaande kinderen moeten het voortaan met minder dan 800 euro per maand stellen. Het pensioen van een boer in ruste bedraagt nog maar 500 euro. Het is daarnaast heel gemakkelijk gemaakt om een eigen micro bedrijfje te starten tegen gunstige fiscale tarieven. Toen een paar jaar geleden de bomen nog tot de hemel groeiden, zijn honderdduizenden werkmensen in die valkuil gestapt. Ze hebben alle rechten verloren en moeten nu als zelfstandige hu moeizame kostje bij elkaar scharrelen. De Franse economie is volledig in elkaar gestort en dat is overal erg voelbaar. Er rijden veel minder auto's op de weg en tegen aperotijd zie je in het café geen mensen meer. Onze plaatselijke cafébaas heeft al besloten om een maandje op slot te gaan, zijn rolluiken zijn potdicht. Een paar dagen voor kerstmis kan je in de supermarkten een kanon afschieten, terwijl er altijd lange rijen aan de kassa's stonden.
Er is nu een nieuw fenomeen ontstaan: de lokale Fransen denken dat ik met mijn grote auto en groot huis stinkend rijk ben en komen meer dan ooit bij ons op bezoek. Ze komen zogenaamd alleen even goededag zeggen, maar halen dan een gevonden truffeltje tevoorschijn dat ze me willen verkopen. Ze komen aan huis om te polsen of ik in hun houtvoorraad ben geïnteresseerd en dat tegen elke prijs. Een paar jaar geleden zou dat nog ondenkbaar zijn geweest. Ik denk dat dit nog maar het begin is van de ellende. De industrie stort in elkaar, de horeca stort in elkaar, de middenstand stort in elkaar. De ene ellende volgt de andere op. Het zou best wel eens kunnen zijn dat we over een jaar geen bakker, geen slager en geen café meer hebben, waarmee het ooit zo trotse dorp een nekslag krijgt. Volgens mij is veel te wijten aan het politieke systeem dat in Frankrijk helemaal achterhaald is. Vadertje Staat hield altijd stevig de touwtjes in handen en de mensen hadden daar uit luiheid vertrouwen in. De vakbonden zijn van communistische signatuur en hebben een stevige vinger in de pap. Ze kunnen maar één ding bedenken en dat is staken.
Wie nog steeds optimistisch lijkt, is onze jonge burgemeester Thomas. Hij ziet voor Saint-Pompon een rol weggelegd in een nieuwe economie. Vroeger, zo redeneert hij, gebeurde alles in Parijs. Maar met de komst  van het internet zullen veel activiteiten niet meer zo plaatsgebonden zijn. Vandaar dat hij zijn best doet om het dorp te voorzien van de snelste internetverbinding. Als de lokatie van je werkplek niet zo belangrijk meer is, heeft ons dorp inderdaad veel te bieden. Een mooi huis met een moestuintje in een dromerig landschap zonder files heeft toch wel een streepje voor op een appartementje in de Parijse banlieu. De eerste telewerkers zijn inderdaad al neergestreken. Zo is er een meneer die internationale handel per computer bedrijft en is er ook al een internetwinkeltje dat foie gras, truffels en kerstpakketten verkoopt. Zo lang je minder dan een miljoen per jaar verdient, is dat een prima oplossingen. Verdien je méér, zoals Depardieu, dan vertrek je naar België. President Hollande was wel heel naïef om te denken dan de rijken zijn nieuwe belastingtarieven zouden accepteren.

dinsdag 18 december 2012

Alvast een beetje gezellig gemaakt

In Château Norbert gaan we deze dagen voortvarend te werk. De nieuwe electriciteit is aangelegd, het nieuwe plafond is klaar, de badkamer werd vergroot en de loodgieter is bijna klaar met badkamer en keuken. De schoorstenen zijn geveegd, de gasinstallatie is gecontroleerd en de centrale verwarming doet het. Er is een aparte ruimte gecreëerd voor de wijnkelder, de keukenkasjes van Ikea zijn al in elkaar gezet, Carine heeft de aanval geopend op het behang van de slaapkamer. Volgende week kunnen we in keuken, badkamer en atelier aan de parketvloer beginnen. Die gaan we zwart beitsen, waarna de badkamer en keuken kunnen worden ingericht. Als we op 2 januari weer naar het noorden vertrekken, zal er al héél veel zijn gebeurd.
Inmiddels hebben we het alvast een beetje gezellig gemaakt in de winterkamer.
Hierbij enkele prentjes.

donderdag 13 december 2012

Pompon je vais arriver

Vandaag voor mij de laatste werkdag van dit jaar, althans als uitgever. De afgelopen tijd hebben we elk vrij moment besteed aan het bijeen scharrelen van alles wat we voor de eerste fase van de verbouwing van ons châteautje nodig hebben. Een complete keuken van Ikea, die in Breda zo'n 600 euro goedkoper bleek dan in Antwerpen. Een stoomdouche. Behang, veel verf, lambrizeringen. Badkamermeubelen, een wc-pot. Zakken Knauf Goldband die in Frankrijk niet bestaan. Plavuizen, tegels, enzovoort. Maar ja, hoe krijg je dat spul allemaal tegelijk in Frankrijk? Daarvoor heb ik een aanhangwagen gehuurd. Samen met de enorme bagageruimte van de Chevy Avalanche zou dat moeten lukken. Eergisteren ben ik al aan het laden geweest, maar helaas vond ik niet voor alles een plaatsje. Dus zal ik het straks opnieuw moeten proberen. Linksom of rechtsom zal het moeten lukken. Vanmiddag nog even afscheid nemen van onze collega's, hopen dat de huisbewaking op tijd arriveert en dan vanavond beginnen aan de 913 kilometer. We rijden altijd 's nachts. Dan is het lekker rustig op de baan, passeren we een uitgestorven Parijs en arriveren we op het moment dat de croissants nog warm zijn. We hebben er zin in, te meer omdat de dappere Franse ouvriers zich keurig aan de afspraken hielden en al veel werk hebben verzet. De grondwerken zijn gebeurd, nieuwe plafonds zijn aangelegd, de electriciteit is gerenoveerd, er is een deurgat tussen de keuken en het overdekte terras gekomen, de schoorsteenveger heeft zijn werk gedaan, de cv installatie is gecontroleerd... De bedoeling is dat keuken, badkamer en slaapkamer over een paar weken operationeel zijn. Het zal nog wel tot in 2014 duren voordat alles klaar is, maar dat heeft geen haast. De living die op een ridderzaal lijkt, eigenlijk het grootste gedeelte van het huis, we zullen daar nooit zijn. Een mooie woonkeuken voor de winter en de terrassen voor de zomer, veel meer heeft een mens niet nodig. Pompon, on va arriver demain matin!

vrijdag 7 december 2012

Zwijnerij


In heel Frankrijk is de zwijnenpopulatie explosief gegroeid. Van "les bêtes noires" zoals de Fransen zeggen, zijn er op dit moment al 2 miljoen en hun aantal blijft maar groeien. Je vindt ze niet alleen in de bossen, in de buitenwijken van sommige steden zijn ze al een normale verschijning geworden. Brutaal vreten ze de moestuintjes kaal. Er zijn meerdere redenen voor de enorme aantallen. Overal in het land is maïs aangeplant en dat vinden de zwijnen het lekkerste van alles. Ongestoord gaan ze hun gang in de maïsvelden. Ze zijn intelligent genoeg om de buitenste maïs van een veld te laten staan, zodoende vallen ze niet op. De dieren hoeven geen enkele moeite meer te doen voor een goede maaltijd, dus houden ze voldoende tijd over voor hun paringsrituelen. Ook de warme lentes van de laatste jaren zitten er voor iets tussen, de vrouwtjes zijn vruchtbaarder dan ooit. Daarnaast worden steeds meer gebieden afgesloten als partikulier bezit, iets waar de zwijnenfamilies wel van houden. De dappere Franse jagers doen hun uiterste best en schieten er een half miljoen per jaar af. Dat is nog altijd een véél kleiner aantal dan er jaarlijks geboren worden. Geschat wordt dat de populatie binnen 3 tot 4 jaar weer zal zijn verdubbeld!

Het grote probleem is niet de schade die ze aanrichten, hoewel dat voor individuele boeren dramatisch kan zijn. Het allergrootste probleem is de verkeersveiligheid. Van de 40.000 verkeersongelukken die in Frankrijk gebeuren, wordt 60% veroorzaakt door overstekend wild. Geloof me, wanneer u tegen een volwassen zwijn rijdt, is dat ernstiger dan tegen een betonnen muur. Vandaar dat we op de weggetjes rond Saint-Pompon altijd goed oppassen en nooit hard rijden. Vooral in de ochtend- en avondschemer is het gevaarlijk op de weg. Niet alleen om de zwijnen, ook om de reeën.

 

maandag 26 november 2012

Het werk vordert

Voordat ik uit Saint-Pompon vertrok, heb ik Frédéric aangesteld als chef d'oeuvre. Zo kan het werk lekker doorgaan en is mijn bedje gespreid als we in december weer naar het zuiden afzakken. Mijn chef stuurt me regelmatig foto's van de vorderingen. Gisteren werd het deurgat tussen de keuken en de séchoir (oude tabaksdrogerij) voltooid. In dat gat komt straks een mooie deur met kleine ruitjes plus luiken. Op de foto links van het deurgat is de ruimte waar straks de bar zal worden gebouwd. In het traliewerk in de buitenmuur links komen straks draai/kiepramen. De vloer van dit overdekte terras wordt vervangen door een kastanje parketvloer. Binnen de gemeentegrenzen groeien miljoenen kastanjes, dat hout kost bijna niets. Om een indruk te geven: voor een massieve parketvloer van 30 mm dik, inclusief leggen en afwerken, betaal ik 20 euro per meter!
Tussen de séchoir en de keuken is een hoogteverschil van 46 cm. Frédéric lost dat mooi op met een houten trapje. Ik ben voorlopig weer helemaal content.

zondag 18 november 2012

Dagdromen

Ooit zal ik op pensioen gaan. Maar het is nog niet zover, er is nog volop werk aan de winkel en zelfs moet een tandje worden bijgestoken omdat in deze barre tijden de bomen niet tot in de hemel groeien. Enfin, ooit zal ik met pensioen gaan zoals zo vele babyboomers met mij. De één zal op 'n stoel zitten en zijn voeten optillen als de stofzuiger voorbij komt, de ander zal wereldreizen maken of gaan golfen. Voor een enkeling zal zelfs een nieuw beroepsleven beginnen, uit passie of uit noodzaak. Voor mij staat vast wat er op rétraite zal gebeuren: ik vertrek naar Saint-Pompon. Over wat ik daar allemaal zal gaan doen, droom ik nu al. Ik zal zoals iedereen met de seizoenen meegaan. Dat wil zeggen paardebloemen (voor de gelée) plukken in de lente, luieren en feesten in de zomer, met mijn notenbomen bezig zijn in de herfst en truffels oprapen in de winter. Ik zal paddestoelen zoeken van 1 januari tot en met 31 december, alcohol stoken van 1 maart tot en met 28 februari, in de moestuin rondscharrelen van 1 juli tot en met 30 juni en verbouwinkjes uitvoeren van 1 oktober tot en met 30 september. Van tijd tot tijd zal ik worden opgepiept voor belangrijke evenementen, zoals de rommelmarkt, het varkensfeest, de kranslegging bij het monument der gesneuvelden, de dorpstentoonstelling van oude motoren, de schoolkinderoptocht, de processie naar het kapelletje of de begrafenis van een onfortuinlijke. Bovendien heb ik me voorgenomen om tussendoor veel te gaan lezen, iets waar ik nu nog te ongeduldig voor ben. Of... Eigenlijk weet ik het nog helemaal niet en dat is misschien ook wel het beste. In elk geval zijn we begonnen aan het leggen van een definitieve basis met de aankoop van Château Norbert. Momenteel is Christian (hoop ik) er met de grondwerken bezig en in december zal ik weer mijn bleu aantrekken om me in de verbouwingen te storten. Gisteren zijn we een nieuwe keuken en badkamer gaan kiezen, alweer de derde keer sinds we in Saint-Pompon neerstreken. Helemààl verheug ik me op het overdekt terras op de eerste verdieping, de vroegere séchoir (tabaksdrogerij). Daar heb ik een bar in gepland, want zonder kan ik niet leven. Bovendien komt er een gigantische haardpartij in, want zonder dat kan Carine weer niet leven. Voor elck wat wils. Vanochtend heb ik de tekening voor het electrisch plan gemaakt. Eerder deze week maakte ik de definitieve tekening voor de keuken, badkamer en Carine's atelier die zich alle drie in de bijbouw bevinden. Zie hier de resultaten.



donderdag 8 november 2012

Uitzicht


Dit uitzicht op een Anton Pieck tafereeltje vanuit uw eigen woonkamer? Druk dan deze foto in groot formaat af en plak hem aan de buitenkant tegen het raam. Maar ja, dat is surrogaat. Het kan ook anders. Dit is namelijk het uitzicht dat ik geniet vanuit mijn eigen woonkamer. Die woonkamer, en de rest van het gerestaureerde middeleeuwse huis uiteraard (gevelbreedte 20 meter), gaan we te koop zetten. Goedkoper dan een piepklein appartementje in Knokke en de zon wordt er gratis bijgeleverd...

maandag 29 oktober 2012

Vrijdag feestje

Aanstaande vrijdag 2 november wordt Carine 50 jaar. Hiervoor organiseren we een feestje in bar-restaurant Chez Bruno in St-Pompon. Er zal een buffet klaarstaan waar veganisten van gruwelen, de rest moet uit flessen of de tap komen. We beginnen om 19u00 en nodigen u van harte uit. Dus als u in de buurt bent...

vrijdag 26 oktober 2012

Veau sous la mère

Kalfsvlees wordt op enkele manieren geproduceerd, wij gingen kijken in de buurt van Saint-Céré (département Lot) wat ze met veau sous la mère bedoelen. "Het kalf onder de koe", betekent dat letterlijk. In het Franse Zuidwesten zijn honderden boeren daarmee bezig. De boeren die wij bezochten, deden het ongeveer op dezelfde manier. Kalveren, allemaal van het ras Limousin, staan met drie tot vijf stuks bij elkaar, de moeders grazen in de wei. Tweemaal daags komen de moeders naar de stal en worden de jongen vrijgelaten. Die gaan onmiddellijk naar hun eigen moeder toe om zich te laven aan de volle uier. Na een maand of zeven gaan ze naar het slachthuis. Accoord, als u niet accoord bent met het feit dat de dieren worden geslacht, is dit verhaal niets voor u. Maar ik als ware gastronoom zie dat toch anders. De kalveren hebben een prachtig leven gehad, hun moeders ook. Door al die tijd niets anders dan de volle melk te drinken, groeien de kalveren voorspoedig op en geven ze een sublieme vleeskwaliteit. U zult "veau sous la mère" niet snel bij uw slager tegenkomen, want het is en blijft exceptioneel, het kost dan ook meer dan tweemaal zoveel dan normaal kalfsvlees dat al niet goedkoop is. De meeste boeren hebben niet meer dan twintig tot dertig kalveren per jaar, dus de productie is zeer beperkt. De geslachte kalveren van Saint-Céré gaan vrijwel allemaal naar de Parijse markt Rungis. Jammer dat ik niet in Parijs woon.

dinsdag 23 oktober 2012

Plus-value

Dit jaar is een socialistische president aan de Franse macht gekomen en dat zullen we weten. Degenen die meer dan een miljoen per jaar verdienen, genieten voortaan het allerhoogste belastingtarief ter wereld. Maar er zijn méér nieuwe maatregelen. Wat te denken van de buitenlanders die in Frankrijk hun tweede huis hebben? Die zullen wel geld hebben dus moeten ze nodig worden aangepakt. Hard aangepakt.
Wij verkochten een huis dat we als ruïne kochten. De zes jaren van bloed, zweet en tranen kunt u op deze blog teruglezen want ik deed uitvoerig verslag van de verbouwingen. Als je een huis verkoopt, weet je dat je 16,5% van de plus-value (meerwaarde) aan belasting moet betalen. Geen probleem, ik vind het redelijk. Te meer omdat je je verbouwingskosten uiteraard van de meerwaarde mag aftrekken.
O ja? Nee dus. Niet sinds eikeltje Hollande aan de macht is.
Deze salonsocialist heeft namelijk iets nieuws bedacht. De belasting op de meerwaarde heeft hij van de ene dag op de andere meer dan verdubbeld (34,5%) en tot overmaat van ramp gelden je verbouwingskosten niet meer. Nieuw sanitair, een nieuwe keuken, een nieuwe parketvloer, volgens de nieuwe fiscale wetten zijn die niet meer aftrekbaar. Toen wij de voorlopige verkoopovereenkomst tekenden, was er nog niets aan de hand. Maar vandaag, nu de definitieve akte passeerde, krijgen we de rekening gepresenteerd. Eikeltje Hollande heeft ons vandaag voor 35.000 euro bestolen en dat is even slikken, we hadden andere plannen met dat geld.
De gevolgen van deze socialistische heilstaat? De Fransen die veel geld verdienen, gaan hals over kop officieel in België, Zwitserland of Monaco wonen. En de buitenlanders die hun huis willen verkopen, doen het voortaan alleen nog zwart. Met als gevolg dat de Franse staat veel minder inkomsten zal hebben dan vroeger. Eigen schuld dikke bult.
Carine en ik gaan nu ons andere huis (droompaleisje) in sprookjesdorp Saint-Pompon te koop zetten. U begrijpt wel onder welke condities... Nadien gaan we de Internationale zingen.

maandag 22 oktober 2012

Cèpes en veau sous la mère

Vandaag stond er plotseling een grote kist met cèpes voor de deur, eekhoorntjesbrood. Ook lagen er pieds de mouton en trompettes de la mort tussen. Het was uiteraard Frédéric die de kist had neergezet. De afgelopen weken heeft het onophoudelijk geregend en dan schieten de paddestoelen als paddestoelen uit de grond. In de bossen rond Saint-Pompon hoef je bij wijze van spreken niet eens te bukken, de paddestoelen komen gewoon naar je toe. Vorige week had Frédéric bijna duizend kilo, hij weet niet wat hij ermee moet aanvangen. Op dit moment is het paddestoelentopseizoen, iedereen loopt hier fluitend rond. De uitbundige oogst is een meevallertje in deze streek waar toch wel veel stille armoede heerst. Cèpes kan je bakken en eten als een biefstuk, er zijn dus biefstukken in overvloed. Aanstaande weekeinde is er in Villefranche-du-Périgord de jaarlijkse paddestoelenmarkt, het hoogtepunt van het seizoen. Langs vele wegen zullen denneboompjes worden versierd met papieren strikjes in rood-wit-blauw. Dat is zo mooi aan het Franse platteland, de mensen laten zich verwennen met waar wij noorderlingen de schouders over ophalen. In Nederland of België is het altijd topseizoen, gewoon in je supermarktkarretje...
Morgen gaan we eerst naar de notaris in Cazals voor de overdracht van het te verkopen huis. Vervolgens gaan we weer sjouwen met meubeltjes zoals we dat al twee dagen doen. En overmorgen belooft het een grote dag te worden. Dat zit namelijk zo.
Zoals u wellicht weet, ben ik bezig met het standaardwerk KALF, een heel dik boek dat volgend jaar in 9 talen zal verschijnen. We zijn er al een maand of acht mee bezig. Het onderwerp wat ik nu onder handen heb, is veau sous la mère. Het kalf groeit op bij de eigen moeder in de wei voordat het geslacht wordt. Onze Franse redacteur Philippe maakte voor het boek een kalfsreportage bij de Parijse driesterrenchef Pascal Barbot (L'Astrance) en vroeg aan de chef wie zijn leverancier was. Ook daar werd een reportage gemaakt, uiteraard met de vraag waar de slager zijn beesten haalde. Dat bleek in het département Lot te zijn, in de buurt van Rocamadour, niet ver bij ons vandaan. Er werd een afspraak geregeld die overmorgen doorgaat. Maar het wordt een lange dag. De kalverboer heeft namelijk half Frankrijk gemobiliseerd. De président van zijn association, de burgemeester, een hele boel officials willen met ons praten, eten en drinken. Uiteraard ga ik u verslag van dit alles doen. Gelukkig heb ik chauffeuse Carine bij me, want mineraalwater drink ik bij dat soort gelegenheden nooit.

Back in town

Eergisterenochtend zijn we weer in Saint Pompon gearriveerd. Meteen hadden we twee Canadezen op bezoek, Elly en Nick. Zij is de vertaalster van ons Pastry in Europe jaarboek, hij is een famous foodfilmer, een cineast dus. Ze wilden de Périgord eens zien en dat is gelukt. Nick geeft aanstaande week op de Food Inspiration Days in Eindhoven een voordracht over zijn eiland van 700 x 150 km groot: Vancouver Island. Wat hebben we gelachen en genoten! Carine en ik hadden allebei spijt dat ze weer vertrokken, er was nog zóveel te bepraten. Hopelijk zien we elkaar snel weer. Desnoods pakken we het vliegtuig en blijven we daar een paar jaar. Plotseling stond de slagersassistente aan de deur. Of we een feestje wilden. Daar waren ook Elly en Nick mee accoord. De dorpsslagerij werd 40 jaar en daarom werd er een mai (meiboom) voor de deur geplant, waarna iedereen zich ging bezatten.
Gisteren zijn we begonnen met de forge leeg te halen, die is immers verkocht. Ikzelf was de hele dag bezig met alles van de zolder te halen en dat was veel. De vijftigste keer dat je die trappen weer opgaat, doet best wel pijn. Vandaag nog een sjouwdag en dan hopen we ermee klaar te zijn.
Bent u in de buurt van Saint Pompon? Altijd welkom!







maandag 3 september 2012

Kustechnieken

De Fransen, zo is genoegzaam bekend, zijn regelrechte knuffelaars. Het lijkt erop dat ze geen gelegenheid ongebaat laten om te cocoonen. Voor niet-natives is het allemaal moeilijk te doorgronden, zeker omdat de spelregels overal anders zijn. Mannen kussen mannen, vrouwen kussen vrouwen en ook de verschillende geslachten doen dat. Het kussen gaat er ook anders aan toe dan in (met name) Nederland, waar de mensen elkaar op vochtige klapzoenen plegen te tracteren. Bij het Franse kussen raak je nooit iemands gezicht met je mond aan, want dat wordt als bedreigend en té intiem ervaren. Het is vluchtig, wang tegen wang.

Mannen kussen mannen? Uitsluitend als het zeer intieme vrienden zijn. Je gaat niet als vent je buurman kussen, stel je voor! Wie is je zeer intieme vriend? Dat merk je vanzelf als hij begint te knuffelen. Geeft een Fransman je een uitgestoken hand dan is de boodschap dat méér intimiteit niet op prijs wordt gesteld.

Vrouwen kussen vrouwen? Ja, altijd. Zoals mannen ook vrouwen kussen. Hiervoor hoeft u geen intieme relatie te hebben, het volstaat dat u mekaar al eens gezien hebt. Of je bent verzeild geraakt in een groep waar iedereen mekaar kust, dan ben jij ook aan de beurt, ook al ken je de mensen niet. Toch is het spel moeilijk te doorgronden. Kust de vrouw van de beenhouwer al haar klanten? Nee. Maar mij kust ze warempel wel. Gewoon afwachten is het devies.

Wanneer kussen? Eénmaal per dag. De Fransen houden er een soort administratie van bij wie ze vandaag op het marktpleintje al gekust hebben. Is dat 's ochtends om negen uur geweest, dan bent u de hele dag vrij. Morgen begint het weer. Maar dat is niet altijd waar. Als je bijvoorbeeld samen een avondje hebt doorgebracht, wordt er bij het afscheid weer gekust.

In de meeste regio's geven mannen elkaar de hand, terwijl de vrouwen zowel door mannen als vrouwen gekust worden. Ook het handenschudden gebeurt éénmaal daags. Is er al enige intimiteit in het spel dan kan het handenschudden worden uitgebreid door iemand tegelijkertijd met de linkerhand aan te raken, als een soort bevestiging van de vriendschap. Ook hier is de boodschap: wacht gewoon af wat de ander doet.

Maar dan komen we op een heikel punt: hoeveel kussen? Vroeger gaven we elkaar één kus, toen twee, toen drie, sommigen houden tegenwoordig zelfs bij drie niet op. In Frankrijk is dat sterk gebonden aan de regio. Een student aan de Sorbonne studeerde zelfs op dit onderwerp af en bracht alle regio in kaart. Die kaart is te zien op http://combiendebises.free.fr
In het uiterste puntje van Bretagne kust men elkaar éénmaal. In Parijs en grote omgeving zijn 4 kussen gebruikelijk. Gelukkig voor mij, in de Périgord volstaan twee kussen, eentje links, eentje rechts.

Dat brengt me op de volgende complicatie. Begin je links of begin je rechts? Daar zijn geen regels voor. Op het moment dat de koppen elkaar naderen, wijst zich dat vanzelf.

Vreselijk moeilijk heb ik het in het toeristenseizoen. Je komt dan de mensen tegen van vorig jaar. Zijn dat Parijzenaars dan eisen ze vier kussen. Links rechts, links rechts. Of andersom. Maar zijn het Bretoenen dan moet je die uitbundigheid niet proberen. De enige techniek die er bestaat, is dat je alles onthoudt. En twijfel je, wacht dan af wat de ander doet. Pffft, wat een gedoe!

vrijdag 31 augustus 2012

De vriendelijke Michel

En alweer bereikte ons het trieste bericht dat één der Pomponnais is overleden. Het is de vriendelijke en altijd behulpzame Michel die vroeger een garagebedrijf in Parijs bezat. Hij herstelde met gemak mijn oude motorfiets als die eens problemen had. Al meerdere jaren was hij ziek, maar altijd bleef hij goedgemutst. Michel is er niet meer en dat laat alweer een nieuw gat in ons lieve dorpje achter. Pijnlijk.

maandag 27 augustus 2012

Ze doen maar

Verenigde Staten 334
Nederland 249
Frankrijk 83
België 77
Canada 59
Turkije 58
Ierland 49
Duitsland 46
Mexico 32
Zweden 27

Zie hier wie volgens de statistieken deze blog de afgelopen 24 uur bezocht. Ik begrijp er helemaal niets van want voor de meeste bezoekers is de Nederlandse taal zoiets als Chinees. Weet u wat ik denk? Dat ze aan de lopende band foto's pikken. Ze doen maar, daarmee wordt mijn dorpje wereldberoemd en worden mijn huizen steeds meer waard...

dinsdag 21 augustus 2012

Geen tijd voor heimwee

De laatste week heb ik nauwelijks aan Saint-Pompon gedacht. Enerzijds heersen er in het noorden tropische temperaturen, anderszijds heb ik het veel te druk om heimwee te hebben. Eergisteren, zondag, heb ik een volledig kookboek op de foto gezet (zie mijn andere blog), daar komen nu de recepturen bij die allemaal verwerkt moeten worden. Verder hebbenwe vanochtend nog een fotosessie gehad voor onze magazines. Met het boek Groeten uit de Périgord loopt alles gesmeerd. De lay-out is vrijwel klaar en we zijn nu bezig met de laatste correctieronde van de tekst. Onze francofone redacteur Philippe zit momenteel op reportage in Zwitserland. Ik hoop dat hij af en toe de tijd vindt om het boek te vertalen. De twee talen moeten straks tegelijkertijd worden gedrukt. Dit wil zeggen dat eerst de kleuren zullen worden gedrukt, zodat de teksten later kunnen invloeien. Daar besparen we geld mee en dat is tegenwoordig geen luxe.
Tot binnenkort!

donderdag 2 augustus 2012

Mijn nieuwe Périgord boek

Volgende week kan mijn nieuwe boek "Groeten uit de Périgord" naar de definitieve lay-out. Deze zomer heb ik nog enkele fotowissels gemaakt en reportages afgewerkt. Overmorgen heb ik nog een fotoshoot bij Le Vieux Logis in Tremolat, want ook de topgastronomie mag niet ontbreken.
Het resultaat is een dik luxe boek, hardcover en bijna 200 pagina's waarin ik twaalf jaar werk in heb gestopt. Het laat zien hoe de mensen in de Périgord Noir leven en werken, eten en drinken. Vrijwel iedereen in en rond Saint-Pompon heeft iets met de gastronomie te maken. Nummer één zoekt truffels met een vlieg, nummer twee is een vissersvrouwtje op de Dordogne, nummer drie teelt tabak, nummer vier heeft een mobiele alcoholstokerij, nummer vijf is altijd met walnoten bezig, nummer zes met kastanjes. Nummer zeven had veertig jaar geleden een kruidenierszaak en vertelt wat de mensen toen kochten en aten, nummer acht is een negentigjarige boer die geheel self supporting leeft, nummer negen is de slager die in de wei zijn eigen beesten uitzoekt, nummer tien bakt de tien kilo wegende tourte, ons dagelijkse brood. En zo kan ik nog wel een uurtje doorgaan. Authentieke recepten van de grootmoeders, moderne gastronomie, het vetmesten van een varken, het conserveren van foie gras, de blauwe koorts die in het najaar opduikt, alles wat u maar kunt bedenken, komt in het boek aan de orde. Ook bijvoorbeeld hoe u de sporen van de Galliërs, Romeinen en honderdjarige oorlog kunt herkennen of wat de coquilles (schelpen) betekenen die in veel huizen als sculptuur zijn aangebracht.

Het boek, dat zowel in het Nederlands als in het Frans gaat verschijnen, zal aan de pers worden gepresenteerd begin november aanstaande. Daarvoor komen diverse Franse chefs naar België en Nederland, zij gaan de presentatie ondersteunen met hun beste gerechten.

Ik wil niet stoefen, maar mijn boek wordt het allerbeste dat ooit over Frankrijk is uitgebracht. Hopelijk zal elke francofiel het in huis willen hebben, om 's winters alvast te dromen en om 's zomers beter te weten wat er zich achter muurtjes en bomen afspeelt. Het boek zal bovendien een fantastisch kerstkado zijn voor uw beste vrienden.

Ondanks de luxe uitvoering met het vele fotowerk gaat het boek slechts 29 euro (plus verzending) kosten. Degenen die vóór november intekenen, krijgen een aanzienlijke korting. Zij betalen slechts 24 euro inclusief verzending, indien gewenst van een opdracht voorzien.
Intekenen kunt u door gewoon een mailtje te sturen aan martine@saisonnier.net

woensdag 1 augustus 2012

Welkom

Mensen, mensen, het barst hier van dfe activiteiten. Morgen wordt de een of andere duistere heilige gevierd, voor Bruno is dat aanleiding om het recept van zijn zeer klassieke mique tevoorschijn te halen. Zaterdagavond is er zoals altijd de Marché Gormand op het dorpsplein. Zelf glazen en bestek meenemen.
Op 9 augustus gaat u zien wat de oudjes in de garage hebben staan. Gerestaureerde auto's, motoren en solexen. Ook al weer leuk. Welkom in mijn dorpje.

dinsdag 31 juli 2012

BIBELOTS



De Nederlandse vertaling voor bibelots is zoiets als prullaria. Daar vallen alle dingen onder die geen enkel doel dienen. Ze zijn er om er te zijn, verdere ambities hebben ze niet. Als je op vide-greniers (rommelmarkten) rondwandelt en het aangeboden plastic kinderspeelgoed niet meetelt, zie je dat ongeveer 90% van de rotzooi uit bibelots bestaat. Al dat spul werd ooit door iemand gekocht. Vandaar dat ik de conclusie trek dat de mensheid een aanmerkelijk deel van zijn inkomen aan klinkklare rotzooi uitgeeft. Rotzooi die nergens toe dient en die vroeg of laat op de een of andere rommelmarkt belandt. Daar wordt dat spul gekocht door mij. Jawel, beste mensen, je wil niet weten wat voor rotzooi ik op rommelmarkten koop. Dat gebeurt zonder redenatie, zonder plan, wars van elke ratio. Waarom doe ik dat dan? Het antwoord is complex en voer voor psychologen. Vooral kom ik dingen tegen die mijn diepste herinneringen bovenhalen. Dat heb ik bijvoorbeeld met speelgoedtreintjes en speelgoedfornuisjes. Als klein kind had ik een electrisch treintje waarvan de rails door sinterklaas op een stuk hardboard waren geplakt. Urenlang kon ik op de grond liggen om naar het vinnige locomotiefje te kijken dat schijnbaar moeiteloos zeven wagonnetjes voorttrok, rondje voor rondje Ik droomde daar landschappen bij. Op een rommelmarkt kan dat warme onderbuikgevoel van toen ineens opduiken. Een treintje, hoewel nutteloos, kan ik daarom moeilijk laten staan. Met kinderfornuisjes van hetzelfde laken een pak. Op de kleuterschool mochten we elke woensdagochtend pannekoekjes bakken die dan in een stuk krant werden verpakt en die kleffe dingen trots naar moeder werden gebracht. Hoewel dat al bijna zestig jaar geleden is, hoor ik nog steeds het spetteren van het klontje boter en ruik ik nog steeds het esbitblokje dat de boel verwarmde en de bloem waarvan het beslag werd gemaakt. Pure nostalgie. U begrijpt dat ik op een rommelmarkt zo'n fornuisje niet kan laten staan, ook al heb ik er inmiddels al honderden die me in de weg staan. Een boer en boerin waarin vroeger drank heeft gezeten, een engeltje met tedere handjes, een trotse Jeanne d'Arc, een torsende Atlas, een lieflijk vaasje of een oude fles, ik kan er verdorie niet van afblijven. Dit tot grote vreugde van de brocanteurs die mij graag zien komen. Hun nobele beroep houd ik in stand, want na mijn dood zullen al die bibelots weer op de rommelmarkt verschijnen. L'histoire se repête toujours, de één zijn dood is de ander zijn brood...

zaterdag 28 juli 2012

Een zwembad maakt vrienden

Gelukkig is er na het onweer van gisterenavond wat verkoeling gekomen. Maar gisteren! Wat doe je als de buitentemperatuur met je lichaamstemperatuur wedijvert en zelfs het puffen vermoeiend is? De mensen duiken dan in hun zwembad. Zoals Bas in het volgende dorp, tussen het zetten van de tegels door. Maar ja, bij hoge zomertemperaturen heb je vooral een zwembad voor andere mensen. Hoe warmer het is, hoe meer vrienden je hebt. Die komen allemaal bij je op visite, zuipen je kelder leeg, maken een plasje in het water en zijn weer verdwenen zodra de zon ondergaat. Als je aan je zwembad moet werken, ben je meestal alleen, vrienden heb je dan niet meer. In ons vroegere huis in België hadden we een eigen binnenzwembad. Toen we na drie weken vakantie thuiskwamen, bleek de thermostaat bij onze afwezigheid stuk te zijn gegaan. Gevolg was dat veertig kuub water aan de kook was. Het heeft toen een maand of vijf geduurd vooraleer het bad voldoende was afgekoeld. Met alle vochtproblemen en de faktuur van de energiemaatschappij vandien. Carine en ik beslisten toen dat we nóóit meer een zwembad zouden aangeschaffen. Maar sinds we vorige week een ander huis met veel grond kochten, begint het toch weer te kriebelen. Stiekem heb ik al sites van zwembadleveranciers bezocht. Het zal er dus ondanks alles wel van komen.
Wat doen we zolang het gat nog niet gegraven is? We poetsen de auto's. Lekker spetteren en kliederen. Gisterenochtend was de mijne aan de beurt, 's middags gevolgd door die van Carine. Kijk, dat is het grote verschil met een zwembad: als je de auto poetst, heb je geen vrienden...

dinsdag 24 juli 2012

Nounounou

Nounounou, het was me weer een dagje wel. Eerst gingen we in alle vroegte op reportage bij een plaatselijke foie gras producent. Daarna moesten we meteen door richting Bergerac omdat Bas Holten een bbq hield. Dat was een symphatieke middag waarbij we ook onze oude vriend Willem Fijten ontmoetten die met zijn familie en tent door Frankrijk zwerft. Vervolgens weer snel naar huis, want morgen begint de jaarlijkse vide-grenier. Met schagen en oude deuren een winkeltje gebouwd en met veel gepuf de zolder leeggemaakt. Toen moest ik me nog aan de traditie houden en die wil dat ik jaarlijks enkele unieke stukken presenteer. Dit jaar heb ik die gevonden in een potje urine, in Austerlitz door Napoléon lui-même geproduceerd. En een niersteen van een Neandertaler, 120.000 jaar oud.

Ik was met dat alles nauwelijks klaar of er begonnen van alle kanten sirenes te loeien. Sirenes van helrood gekleurde brandweerwagens die telkens vrijwel pal voor onze deur kwamen bijtanken uit een rood ding dat in de grond staat en waar desgewenst heel veel water uitkomt. Het bleek dat net buiten ons dorp een houten chalet in de fik stond, midden in de brandbare bossen. De hele avond hebben de pompiers af en aan gereden om water te tanken, nu tegen middernacht zeggen ze alles onder controle te hebben. Hopelijk maken ze daarbij geen inschattingsfouten. Altijd weer moet ik de Fransen complimenteren over hun nooddiensten die tot de beste en meest accurate van Europa behoren.
Weet u wat? Ik ga naar bed. Mogenochtend rond half zes start het circus en ik wil er geen minuut van missen. Bezoekt u morgen (woensdag) de enorme rommelmarkt in Saint-Pompon en komt u bij onze familiestand, spreek dan gewoon het wachtwoord "citroen" uit. Indien wij u antwoorden met "komkommer" weet u dat wij uw signaal begrepen hebben, we trekken dan een flesje open of ik haal mijn kan ti'ponch uit de koeling. Tot morgen!

maandag 23 juli 2012

Overmorgen vide-grenier!


Hé la-bas, zeg nu niet dat ons lieve dorpje is ingeslapen, het barst van de activiteiten die speciaal voor u worden georganiseerd. Zelfs is er een speciale hightech full colour strooifolder gedrukt waarop één en ander vermeld staat. Op dit moment loopt een expositie van alle overjarige guppies die menen te kunnen of te moeten schilderen. Het is allemaal naïef en simpel, maar ja, dat dachten ze destijds van Van Gogh ook. Op 9 augustus komen alle oude motoren uit de schuren tevoorschijn, van 7 tot 9 september wordt de een of andere vergeten heilige op veel alcohol getracteerd, 13 oktober is de spannende dag van de lotto waarbij je een ham en een ezel kunt winnen, wat ze hier met Halloween bedoelen is me onbekend. Vervolgens vindt op 10 november het feestje plaats ter ere van de wijn en de kastanjes, een dag later wordt bij het oorlogsmonument het glas geheven en op 25 november hebben ze weer iets nieuws bedacht. Maar dit alles valt werkelijk in het niet bij de dingen die woensdag te gebeuren staan, overmorgen dus: de jaarlijkse vide-grenier. Vide is leeg en grenier betekent zolder. De zolders worden leeggehaald en iedereen mag die troep kopen. Carine, ik en de kleinkinderen Cleo en Doris hebben in ons eigen straatje 8 strekkende meter ruimte gehuurd, waarvoor we reeds 9 euro betaalden. We hebben namelijk altijd te veel rotzooi en altijd te weinig geld. Op zo'n dag probeer je het tij te keren. Tot nu toe is dat altijd jammerlijk mislukt, want ik koop op de vide-grenier altijd meer rotzooi dan dat ik verkoop. Karma.
Nu blijft het voor ons jaarlijks niet bij de voormelde 9 euro. Omdat ze weten dat wij ondernemers zijn, worden we geacht om als hoofdsponsor op te treden. Dat vragen ze jaarlijks aan twaalf mensen en die durven geen nee te zeggen. Als dank voor je sponsorgeld vermeldt men je logo op alles wat los en vast zit. De kosten van een hoofdsponsorship? 35 euro per jaar.
Nog twee nachtjes slapen en het is zover! Dan worden alle straatjes van het dorp omgetoverd tot een Waterlooplein. U komt toch ook?

zondag 22 juli 2012

Volgersverwaarlozing

De laatste dagen heb ik deze blog, dus ook mijn trouwe volgers, volledig verwaarloosd. Als excuus zal ik proberen om op omfloerste wijze de reden aan te geven.
Het begon allemaal een dikke week geleden toe ik hoorde dat dat enorme huis bij ons in de buurt nog niet de helft kostte van wat ik altijd had gedacht. Een gigantische originele périgourdine met een nieuw dak, centraal verwarmd, met een overdekt terras (voormalige tabaksdrogerij) van 10 op 5 meter, met 2 garages, met een kelder van 5 op 7 meter, met een tuin van 2.000 meter, met een enzovoort, plotseling besefte ik dat dit projekt voor ons helemaal niet onbereikbaar hoefde zijn toen ik de vraagprijs hoorde.

De zwaarste dagen kwamen daarna, want Carine moest worden overtuigd en zij staat bij mij bekend als Madame Non. Zoals ik had verwacht, was haar direkte antwoord inderdaad Non. Maar ik moest en ik zou! Stiekem zette ik de forge (ons tweede huis in Saint-Pompon) een beetje te koop op deze blog. Bovendien, met Ille kreeg ik een handlanger die Carine met veel overredingskracht overtuigde. En toen geschiedde het wonder: Binnen de 24 uur had ik al een bod van een Engelse dame en binnen drie dagen was de forge verkocht, overigens niet aan de Engelse. Het werd dus tijd om handtekeningen te zetten en om opmetingen te doen. Carine en ik waren een volle dag bezig met meetlint, papier en potlood. Vervolgens moest alles nauwkeurig op papier en tekende ik het electriciteitsplan, het waterplan en de keuken. Daar ben ik nu mee klaar, zoals u op bijgaande prentjes ziet. Ik heb dus allesbehalve stilgezeten en hoop dat u mijn excuus aanvaardt.
In Saint-Pompon is àlles aanleiding voor een feestje, de mensen leven met elkaar mee. Op het moment dat wij opmetingen deden, was restaurateur Bruno al bezig met het vullen van een speenvarken. Dat onfortuinlijke dier werd later genuttigd, begeleid door overvloedige alcohol.


Ik sta dus weer klaar om mijn bleu aan te trekken. Eerst moet ik de forge leeghalen en daarna ga ik overbodige muren slopen. We krijgen een living met een mooie haardpartij, een slaapkamer met uitzicht naar twee kanten, een ruime badkamer met inloopdouche, een hemelse woonkeuken die uitgeeft op zowel het terras als het overdekte terras, een hobbykamer voor Carine, een bureau met een groot houtvuur voor mij, een autonoom gastenappartement, een wijnkelder en een garage waarvoor ik een lelijke eend wil kopen.

De "tuin" is een wildernis, maar ook dat zal veranderen. De boomgaard van 15 notenbomen zal straks een zwembad flankeren. Zoals u eerder al van me gewend was, zal ik u ferm op de hoogte houden van de ontwikkelingen.
En dan was er vanochtend plotseling een nieuwe ontwikkeling. Wijnboer Christian kwam bij ons langs om een partijtje verse haricots verts en nieuwe aardappeltjes te brengen. Hij legde me terloops uit dat het huis, ons nieuwe projekt, heel lang geleden in zijn familie was geweest. Zijn voorvader had authentieke, op perkament geschreven noratiële aktes gevonden uit de zestiende eeuw waarin het huis wordt gekocht. Christian wil er nu voor zorgen dat ik die actes in handen krijg!

U ziet, een mens moet zijn dromen nooit opgeven. Nooit! Als je dat doet, ben je verloren.
Trouwens, waarom zo'n groot huis terwijl we in Saint-Pompon al een mooi huis hebben? Dat weet ik ook niet helemaal precies. Of eigenlijk toch wel. Ik ben nu 62 en kan er dus fysiek nog volop tegenaan met een verbouwing. Maar zal ik dat straks nog kunnen? Ik voel het dus als mijn laatste kans. Er komt een dag dat ik de uitgeverij vaarwel zal zeggen. Als ik dan kan terugkijken op de ultieme verbouwing en kan rondlopen in en rond het ultieme huis, dan heb ik in het leven meer bereikt dan ik ooit kon dromen...

zaterdag 14 juli 2012

Ruimte voor duizend fornuisjes

De opwarming van de aarde zet zich verder door. Op de quatorze juillet stapten we vanochtend in de auto met zowel de kachel als de stoelverwarming in hun hoogste stand. Na een kwartiertje begon de kou uit onze karkassen te stromen. We waren in de auto om diverse rommelmarkten te doen. Eerst naar de jaarlijkse brocantemarkt van Gourdon en vervolgens naar een stuk of vier dorpen op het kalkplateau van Quercy. De buit van de dag was niet groot maar wel razend interessant.
Op ons redactiecentrum in Schilde heb ik in de wand tussen de keukenzaal en de redactie een hele rij vitrines ingebouwd. Daarin hangen circa 80 verschillende slagroomkloppers te pronken. Ze stammen uit de periode 1800 tot 1960 en geven een mooie indruk van de evoluties in de industriële archeologie. In Saint-Pompon hangen er in de keuken ook een stuk of 20, gewoon voor de grap. Het komt tegenwoordig bijna niet meer voor dat we een model vinden dat we nog niet hadden. Maar vandaag vonden we maar liefst twee stuks en waren daar heel blij om.


Daarnaast konden we onze afdeling speelgoedfornuisjes uitbreiden met een uniek electrisch modelletje uit de jaren vijftig. Ik heb ze recentelijk niet geteld, maar de collectie zal nu ongeveer 250 stuks bedragen. Door plaatsgebrek staan ze in de kelder opgeslagen in kratten en dat is eigenlijk wel jammer. We verwachten echter dat we straks meer dan genoeg plaats zullen hebben voor duizend fornuisjes zodra ons nieuwe project klaar is. Wat die nieuwe uitdaging is, ziet u op onderstaande foto. Een enorme perigordine aan de rand van ons dorp... Het grappige is dat het bos op de achtergrond al in ons bezit was. Dat truffelgebiedje kregen we destijds onverwacht gratis bij de aankoop van ons eerste huis.


Dit wil meteen zeggen dat onze gerestaureerde forge (zie eerder deze week) definitief te koop staat.

donderdag 12 juli 2012

De punt van de wandelstok

Als kind was ik altijd een beetje tegendraads en deed graag precies het tegenovergestelde van wat me gevraagd werd. Dat komt, zo blijkt achteraf, omdat de ontvangen autoritaire opvoeding geen ruimte liet voor motivatie. Zoals in het leger: Niet lullen, putje graven. Als je een putje moet graven en je begrijpt waarom, ja dan graaf je wel.
Vandaag hebben we een stevige wandeling gemaakt. We gingen wijn halen bij Maman Laplanche die bovenop de berg woont. Voor het eerst had ik mijn nieuwe wandelstok bij me, waar ik aanvankelijk uit onwennigheid ferm mee zwaaide. Na elkele honderden meters had ik de ritmische beweging echter volledig te pakken en werd ik voor omstanders een stuk minder gevaarlijk. Eerst gingen we dus bergop. Omdat me vroeger werd voorgehouden dat ik links van de weg moest lopen, liep ik uiteraard rechts. Op de terugweg richting dal was er een moment van onoplettendheid, onbewust ging ik aan de linkerkant van de weg wandelen. En plotseling wist ik waarom ik dat voortaan altijd moet doen, ik ontdekte namelijk de motivatie ervan. Want let op. Door aan de linkerkant van de weg te lopen en je wandelstok in de linkerhand te houden, wordt het ineens een stuk rustiger. De wandelstok, die op de heenweg steeds een hinderlijke tik gaf telkens als hij het asfalt raakte, gaf geen kik meer. Door links van de weg te lopen kwam de wandelstokpunt voortaan in het gras van de berm terecht, hetgeen hooguit met een licht geruis gepaard ging. Het was verdorie een hele openbaring. Had men mij dat als kind verteld, zou ik zeker gehoorzaam zijn geweest.


woensdag 11 juli 2012

Huis te koop?

Gaan we één van onze huizen verkopen? Ik zal u uitleggen waarom ik mezelf die vraag stel. De afgelopen twaalf jaar heb ik in mijn dorpje in de Périgord vrijwel niet anders gedaan dan restaureren en verbouwen. Ik begon aan een 14e eeuwse ruïne en maakte er in zes jaar tijd een droompaleisje van. Toen ik er mee klaar was, had ik de smaak dermate te pakken dat ik nóg zo'n ruïne kocht: de oude dorpssmederij. Deze bleek een smidse-vloer uit de Gallo-Romeinse tijd te hebben, dus is veel ouder dan ik had gedacht. Alweer ben ik zes jaar bezig geweest. De prachtige houten plafonds onder de kalk vandaan toveren, maandenlang muren afbikken om de natuursteen weer zichtbaar te maken, verstopte buitendeuren in ere herstellen, de volledige electra vernieuwen, enzovoort. De living kreeg een dikke parketvloer van kastanje, er kwam een nieuwe open keuken die van alle gemakken is voorzien, de twee slaapkamers werden echte juwelen en de badkamer is van het type nog-nooit-gezien. Absurd groot, met tweepersoons bubbelbad en met een douchecabine die met een druk op de knop stoomcabine wordt. De achtertuin werd opnieuw aangelegd, met zowel een open als overdekt terrasje en een grasmat. Gisteren zijn we planten gaan kopen voor het voortuintje dat we vandaag gaan inrichten. Het is kortom alweer een droompaleis geworden.
Maar nu zit ik met een levensgroot probleem. In de loop van die twaalf jaar ben ik dermate aan het restaureren verslaafd geraakt dat ik de kriebels blijf hebben. Vandaar dat ik overweeg om de "forge" (voormalige smederij) te verkopen om van de opbrengst weer een ruïne te kopen. Als ik onze enkele duizenden uren niet reken en alleen de aanvangsinvestering plus materialen tel, kom ik op een bedrag van 165.000 euro. Als u een bod wilt doen, het mag. norbert@saisonnier.net

dinsdag 10 juli 2012

Zoekt u handel?

De Benelux en Zuid-Frankrijk zijn volstrekt andere gebieden met andere accenten. Met die stelling trap ik uiteraard een open deur in. Maar wat moeten we ermee? Moeten niets, maar kunnen veel. Ik duik even terug in de geschiedenis, minstens 20 jaar terug, de tijd dat ik nog een ander leven en ander beroep had. Met Heidemij bezocht ik Noord-Oost Frankrijk, de streek in de buurt van Nancy. Daar waren zeer veel Nederlandse boeren neergestreken om er een nieuw bedrijf op te starten. We bezochten diverse boeren en hadden intensieve gesprekken. Wat bleek? De boeren, die meestal het materieel van hun vroegere bedrijf naar Frankrijk hadden overgebracht, beschikten in Frankrijk niet over reserveonderdelen. Dat ging allemaal heel moeizaam want open grenzen bestonden toen nog niet. Weet u wat er is geworden van degene die zich op ons aangeven in die markt stortte? Hij werd stinkend rijk. Reserveonderdelen voor Nederlandse machines in Frankrijk, de blije boeren stonden ervoor in de rij.
Het is nu minstens 20 jaar later. De wereld is veranderd, we betalen allemaal met de euro en de grenzen zijn open. Je zou denken dat daarmee ook de verschillen voorbij zijn? Mis! Een voorbeeldje. In het noorden betalen wij voor een geranium 80 cent, in Frankrijk € 8,50. Een bosje tulpen waarvoor we in Amsterdam 5 euro betalen, kost hier 24 euro. Kortom, wil iemand in Frankrijk een nieuw leven beginnen en hij weet niet waarmee, dan roep ik: bloemen en planten.
Een vriend van me, Jan van Grinsven, is de kasteelheer van Château Les Merles, een droomparadijs in de buurt van Bergerac met een enorme golfbaan, zwembad, hotelaccomodatie en 2 restaurants. Zo'n luxe bedrijf heeft heel veel bloemen nodig en in Frankrijk is dat niet te betalen, afgezien nog van de belabberde, verlepte kwaliteit. Wat deed Jan? Hij regelde dat er voortaan wekelijks een koelwagen passeert die op weg naar Spanje is. Jan betaalt voor zijn bloemen en planten de Nederlandse prijzen plus een kleine opslag voor het transport. In Château Les Merles staan daarom altijd volop prachtige verse bloemen in de vazen, iets waar de Fransen ohh en ahh tegen zeggen.
Wilt u ergens in Frankrijk goed de kost verdienen en de Fransen ook nog eens ohh en ahh laten zeggen, dat is het de moeite waard om een handeltje in Nederlandse bloemen en planten te bestuderen. Mocht u daarmee rijk worden dan zie ik graag een vrijblijvend percentage op mijn bankrekening gestort...

Tuinbonensoep


De moderne consument is het allang vergeten om met de seizoenen te leven. Aardbeien met kerstmis, we staan er al niet meer bij stil. In de Franse binnenlanden is dat anders, daar eten de mensen vooral wat de natuur op het moment biedt. Logisch, want in zijn seizoen is elke groente het goedkoopst én het lekkerst. Op dit moment is het hooitijd rond Saint-Pompon. Met de moderne machines is dat een werkje waarbij de boer op zijn luie kont in de tractor zit, vijftig jaar geleden nog was het hooien voor het boerengezin de zwaarste arbeid van het jaar. Maaien met de zeis, opbinden met de sikkel, in de kar laden, thuis naar de hooizolder brengen, het vergde veel energie. Dus was ook voeding met veel energie nodig. Die werd gevonden in de tuinbonen die op hetzelfde moment rijp zijn. Mémé (oma) ontfermde zich hierover en maakte er een soep van die door de werkers drie- tot viermaal daags werd gegeten. ondanks de moderne oogstmachines bestaat de soeptraditie nog steeds, begin juli staat er bij de boeren steevast tuinbonensoep op het menu. De soep is niet moeilijk om te maken en lijkt een beetje op de noordelijke erwtensoep. Hier is het recept.

Tuinbonensoep

Benodigd: 1 kilo gedopte tuinbonen, 3 plakken gerookt spek van 1 cm dik, 2 uien, 2 tenen knoflook, 1,5 soeplepel eendenvet, peper, zout.

Zet de gesnipperde uien aan in eendenvet zonder kleuren, zet vervolgens de bonen met de gesnipperde knoflook erbij aan, vul de pan aan met water tot de bonen onderstaan en laat 45 minuten koken. Haal het spek eruit, snijd in dobbelsteentjes en bak ze in een droge pan. Pureer de soep heel fijn met de staafmixer en voeg daarna de spekblokjes toe. Deglaceer de spekplan met een beetje water en voeg dat vocht aan de soep toe. Breng verder op smaak met peper en eventueel wat zout.

Chabrol
Zo noemen de boeren hun gewoonte om het laatste restje soep in hun bord te vermengen met rode wijn en dit naar binnen te slurpen. Geloof me, de combinatie van tuinbonensoep en rode wijn geeft de lekkerste chabrol die ik ooit proefde. Het is de ultieme foodpairing avant la lettre.

vrijdag 29 juni 2012

Verwaarlozing

Deze week is mijn pomponblog aan hevige verwaarlozing onderhevig, maar dat heeft zijn reden. Tekst en uitleg ziet u op mijn andere blog http://norbertkoreman.blogspot.com/

maandag 25 juni 2012

Waar ben ik?

Het is nu twee uur in de nacht. Zojuist ben ik op handen en voeten thuisgekomen. Dronken? Nee allesbehalve, het was zo donker. Schilder Herdin is weer in het dorp gearriveerd, we hadden heel veel bij te praten. Voor ik het wist ging de "stadsverlichting" uit. Dat wil zeggen dat het dan volstrekt, maar dan ook volstrekt donker is. Je ziet werkelijk nul komma nul en in een middeleeuwse omgeving is het dan niet logisch om je weg te zoeken. De situatie in gedachten hebbend, denk je: na zoveel passen moet ik links. Fout, want je bent dan al tegen een muur geknald. Hier moet ongeveer mijn poortje zijn? Zoeken met de handen vooruitgestoken. Je voelt iets van hout. Nee, mijn poortje is van ijzer. Zou ik misschien de garagedeur gevoeld hebben? Dan vier passen naar rechts. Zit ik met mijn poten in een hevig prikkende rozenstruik. Aha, nu weet ik het. Het poortje bevindt zich tussen de garagedeur en de rozenstruik. Weer enkele pasjes naar links dus. Daar voel ik een blinde muur en die past helemaal niet in mijn belevingswereld. Even aan de grond voelen. Dat lijkt op asfalt en in ons straatje is sinds vier jaar geen asfalt meer. Waar ben ik? Verder op de tast. Als ik me nu 180 graden omdraai, waar kom ik dan terecht? Pasje voor pasje, de handen als een slaapwandelaar uit een stripboekje vooruit gestoken, ga ik voorwaarts, tot ik in een grote struik terecht kom. Eentje die niet pikt. Waar ben ik in hemelsnaam? In een ander dorp? Op een andere planeet? Dan draai ik 90 graden naar links en vervolgens 180 graden naar rechts. Kom ik weer bij die nietpikkende struik uit. Is het eigenlijk wel een struik? Enzovoort. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, heb ik het uiteindelijk toch nog gered. Ik brak mijn nek namelijk over mijn eigen antieke motorfiets die in de buurt van het poortje staat geparkeerd. Ik heb het uiteindelijk gered want anders had ik mijn laptop niet kunnen vinden. Maar vraag niet hoe.
Elke keer als ik 's avonds bij klaarlichte dag het pand verlaat, moet ik er rekening mee houden dat ik mijn eigen buitenlamp ontsteek. Zonder ogen zijn we helemaal ontmand. Maar soms vergeet je dat uit pure arrogantie.

zaterdag 23 juni 2012

Voorrbereidingen feestelijkheden

Op het dorpspleintje zijn de voorbereidingen in volle gang, voor het eerst dit seizoen zal vanavond de Marché Gourmande plaatsvinden, het preuvenement van Saint-Pompon. Gedurende de hele zomer zal dat elke zaterdagavond te doen zijn. Dit is echt iets om mee te maken. Dorpelingen, boeren en handelaren uit de buurt stellen zich op met een marktkraampje of  bestelauto en bieden allerlei lekkers aan. Iedereen heeft zijn eigen specialiteit. Een kleine opsomming van wat ik me van vorig jaar herinner: oesters, gekookte mosselen, gebakken mosselen, omeletten met diverse paddestoelsoorten, paëlla, droge worsten, soep, taarten en taartjes, vlees, kazen en kaasjes, bier, salades, ijs, overzeese hapkes, Viëtnamese specialiteitjes, halve haan met frites, pizza, bbq, wijn en nog veel meer. Overal staan tafels en houten banken opgesteld, je moet gewoon gezellig aanschuiven. Neem je eigen borden, bestek en glazen mee en geniet voor weinig geld. Doe geen moeite om met flessen wijn te zeulen, wijn heb je hier al voor een paar euro per liter.
Meestal is er ook (amateuristische) live muziek bij, er is zelfs een nieuw dansvloertje getimmerd. Dit gaat tot in de kleine uurtjes door, elke zaterdag dus.
Het is op dit moment qua toerisme nog redelijk rustig, maar dat zal binnenkort veranderen als de campings volstromen. Dan wordt het op de marché gourmand een drukte van belang. Welkom, zou ik zeggen.

Afkickverschijnselen

Het is bij tijd en wijle lastig om er twee blogs op na te houden. Vandaar dat ik af en toe even wissel. Op mijn andere blog http://norbertkoreman.blogspot.com/ heb ik het vandaag over de afkickverschijnselen die ik telkens de eerste week in Saint-Pompon ondervind. Ze zijn niet leuk, maar ze zijn als de griepprik: je moet er even door.

donderdag 21 juni 2012

Een tipje van de sluier


Ik beloofde u een tipje van de sluier op te lichten van mijn aanstaande boek "Groeten uit de Périgord". Op de foto ziet u de kladuitdraai die ik momenteel aan het corrigeren ben. Ik begin het boek met een fotocollage van een aantal pagina's en laat vervolgens de seizoenen één voor één tevoorschijn komen. Elk seizoen barst van de onderwerpen, van de hak op de tak. Daarbij komen alle wetenswaardigheden aan bod die ik in en rond mijn dorpje kan vinden. Vaak gaat het direct of indirect over eten en drinken, de mensen in de Périgord zijn daar de hele dag mee bezig. Ook laat ik de gastronomie aan bod komen, met reportages in alle restaurants van de regio die bij Les Amis Saisonnier zijn aangesloten: Le Gabarrier (Robert Besse), Le Vieux Logis (Vincent Arnould), Château Les Merles (Darius Belvès) en Le Gindreau (Alexis Pélissou). Maar ook de eenvoudige oergastronomie komt aan bod. Veel pagina's zijn gereserveerd voor het zwarte goud, de Périgord truffel.

Het gaat een luxe boek worden met hardcover, in een iets groter formaat dan A4, maar liefst 176 pagina's dik, en zal verschijnen in het Nederlands en in het Frans. Wellicht later ook in het Engels. Ergens in het najaar zal de presentatie plaatsvinden, waarvoor ik de genoemde Franse chefs naar het noorden laat komen met hun foie gras en truffels. Want van lullige hapjes bij zo'n presentatie houd ik niet.

Het boek gaat € 29 plus verzending kosten. Bij voorintekening betaalt u € 24 inclusief verzending. U kunt nu al voorintekenen via martine@saisonnier.net

dinsdag 19 juni 2012

Chez Buffard

Twee, drie jaar lang heb ik gezeurd omdat ik het wilde kopen. Carine bleef hardnekkig nee zeggen, helaas, ik heb haar handtekening nodig. Ik bedoel het pand dat midden in ons dorp staat en om zeer ingewikkelde redenen Chez Buffard (zal ik in mijn boek uitleggen) noemt. De begane grond was vroeger een winkel, op de eerste etage zijn maar liefst 8 grote kamers die elk hun eigen cheminée hebben. Ook de tweede etage biedt veel mogelijkheden, althans als er een dak op zou zitten. Een brand verwoestte het dak. Dit enorme pand met zijn binnentuin en dépendances, ter grootte van een kasteel, kon ik kopen voor € 90.000. Stiekem had ik een offerte gevraagd voor een nieuw dak, kosten € 60.000 all in. Voor dat totaalbedragje heb je in België of Nederland niet eens een éénkamerstudiootje. Enfin, Carine bleef nee zeggen en de tijd kroop voort. Het pand is nu gekocht door een voormalig restaurateur uit Les Landes. Sinds vorige week zijn er veel timmerlieden aan het werk. Volgens het bord op de muur gaat het Le Clos Mandalou heten, een combinatie van table d'hôtes en chambres d'hôtes de charme. Het zal volgende lente openen en een verrijking van het dorp betekenen, bovendien zullen de vier enge kale dreigende schoorstenen uit het straatbeeld verdwijnen. Gelukkig maar. Hoewel ik voor de rest van mijn leven een beetje wrok zal hebben, omdat ik dezelfde plannen had.
Er is nog meer nieuws: in de Mandalou stroomt water! Niet veel, maar het stroomt. Is het seizoen dan zo nat? Nee, het heeft denk ik een andere reden. Ik vertelde u vorig jaar al hoe de tabaksplantages hier altijd floreerden. Europa heeft nu de subsidiekraan dichtgedraaid, de overgangstermijn liep begin dit jaar af. Zodoende dat er bijna geen boeren meer met tabak bezig zijn. De tabeksplant heeft enorm veel water nodig en de boeren pompten het illegaal uit elk beekje. Dat is nu afgelopen, de pompen zijn weggehaald. Dus kan er weer water door ons dorpje stromen.